Verliefd.. op Laos!

Sabai-dee! -de plaatselijke groet waarmee je in Laosvrijwel door iedereen vriendelijk wordt begroet, altijd vergezeld van een glimlach...

Mijn eerste bestemming in Laos is eiland Don Det in Si Phan Don, wat '4000 eilanden' betekent, aangezien datblijkbaar (min of meer) het aantal eilandjes is dat er in het droogseizoen zijn te zienis in de Mekongdelta.Naar het schijnt de meest relaxte plaats in Laos .. en dat terwijl Laos als land in geheelbekend staat om haar zeer relaxte levenshouding! Deze houding wordt doorsommige mensen ook wel als 'lui' of'langzaam' geinterpreteerd, ikzelfvind ditreuze meevallen, maar dat zegt waarschijnlijk meer over mijn eigen relaxte houding

Er heerst een bijzondere mix van toeristen en lokale bevolking, met guesthouses en restaurantjes (met veelal lage tafels en matrassen op de grond, en ..'happy' pizza's en milkshakes op het menu) en hangmatten aan de waterzijde, allemaal gerund door plaatselijke families, en met in de 'binnenlanden' rijstvelden waar je de mensen aan het werk ziet met hun typische hoedjes in de brandende zon, met een ploeg voortgetrokken door een buffel of een soort minitraktortje. Die buffels zie je echt overal - verkoeling zoekend in het water op de velden of gewoon bij huis. Net als overigens de varkers en de kippen en de katten.Don Det is via een brug verbonden met Don Khon, waar ik met mijn huurfietsje onder andere de plaatselijke waterval heb bezocht.N.B. wat betreft parcour zou een mountainbike welkom geweest zijn, dan had ik misschien geen lekke band gekregen In de rest van Laos wordt overigens (net als in Cambodja) ook veel gefietst door de lokale bevolking, veelal gewapendmet een parapluter bescherming tegen zon (danwel regen).

Vervolgens door naar het Bolaven Plateau, bekend om de beste koffie en de prachtige watervallen. Een koffietoer in Paksong kon dan ook niet ontbreken, overigens verzorgd door een geemigreerde Nederlander. Daarna naar Tad Lo, wat niet meer is dan een handjevol guesthouses en restaurantjes (wederom erg familiaal) bij een waterval, waarikeen balkon met zicht op de waterval had. Een prachtige hike gedaan langs een 3-tal watervallen en een aantal dorpjes, met wederom weer een zeer lage levensstandaard. En.. ongelooflijk nat en modderig, zelfs hele delen van een (zand)weg die volledig blank stonden waar we doorheen moesten waden, met als uitdaging niet uit te glijden.

In de lokale bus naarTha Khaek, een busrit waar geen einde aan leek te komen, met name aangezien we op een gegeven moment meer stil leken te staan dan leken te rijden... Allereerst om van alles in- en uit te laden, want bussen lijken hier ook als goederentransport gebruikt te worden - op het dak en in het gangpad van onze busvervoerden we volgens mij het materiaal om een volledig huis te bouwen.Op een gegeven moment stopten webij een busstation, waar de bus gedurende anderhalf uur ieder half uur verplaatst werd om vervolgens weer een half uur stil te staan.. en nee, niemand om mee te communiceren dus ik had geen idee wanneer we weer verder zouden gaan. Grappig genoeg ontmoette ik op het busstation in Tha Khaek 2 Duitsers om een tuktuk te delen met een soortgelijke ervaring, maar dan een graadje erger.Hun bus zat propvol(ook klapstoelen in het gangpad),op een gegeven moment begon mente drinken (Laolao, de plaatselijke whiskey) en ... de karaokevideo's die contant worden getoond in de bus ook daadwerkelijkmee te zingen . Een van de Duitsers bleef volhoudend vertrekinformatie vragen en op zoek gaan naar de chauffeur als het 'afgesproken' tijdstip was bereikt, en zelfs een beetje boos te worden.. Niet verbazingwekkend, dit mocht niet baten - acceptatie,aanpassingsvermogen en humor zijn wat mij betreft dan ook kernwoorden voor een reiziger..

De volgende dag had ik een luierdag ingepland met onder andere een uitgebreide internetsessie, maar helaas.. geen elektriciteit! Dat werd dus 'noodgedwongen' boekje lezen op een van de vele terrasjes aan de oever van de Mekong, met als lunch de plaatselijke specialiteit, gegrilde vis bereid met limoengras in de vis. Heerlijk, ookaangezien het plaatsje totaal niet toeristisch is en er behalve de 2 duitsers en ik geen andere toeristen leken te zijn.De volgende dag vertrekken we. aangevuld met een Duits/Argentijns stel per tuktuk voor een 2-daagse hike, tussen de lijmsteenbergen en inclusief een aantal grotten - en oh ja,wederom ook weerheeeeel veel modder.In de eerste grot hebben we gezwommen, de tweede hebben we deels klauterend langs de kant, deels tot ons middel door het water wadend doorkruist, om de Buddha aan de andere kant van de grot te kunnen bewonderen. Waar mijn laatste tour in Cambodja uitblonk in slechte organisatie, was dit absoluut het tegenovergestelde. 2 Vaste gidsen, tussen de verschillende dorpjes nog eens aangevuld met minimaal een lokale gids.Onze eerste lunch (o.a. vers gegrilde vis) werd geserveerd op bananenbladerenen gegeten met onze vingers, onder andere ook 'sticky rice' (plakrijst) - niet echt mijn favoriet. Weverblijven in een ecolodge midden in een dorpje, wat in principe niet meer is dan een slaapkamer en een soort veranda. Een behoorlijk aantaldorpsgenoten komt bij ons zitten op onze veranda en we glimlachen vriendelijk naar elkaar - zo jammer dat wegeengezamenlijke taal spreken!Na een wederomheerlijke maaltijd,wordt er een Laolao-ceremonie gehouden. Hierbij krijg je een lintje om je pols gebonden, waarbij je allerlei positieve dingen worden toegewenst (geld en een man leken belangrijk voor hen te zijn..) en wordt je een shot LaoLao, sticky rice en een koekje aangeboden. Ondertussen staatiedereen met elkaar in contactdoor een vingeroplegging, om devriendschap te bekrachtigen. Ook wij mochten mensen uitkiezen om een bandje om te binden.

Weer in de bus, dit keer toch maar gekozen voor de duurdere versie, de zogenaamde VIP-bus. Maar dat zegt ook niet alles, nu hadden we namelijk weer pech onderweg.. dat probleem kon gelukkig onderweg verholpen worden. Bestemming Vientiane, de hoofdstad van Laos en hoogstwaarschijnlijk de meest kleine en rustige hoofdstad ter wereld met als enigszins bizarre bezienswaardigheid de Patuxai, de plaatselijke Arc de Triomphe (ziet er echt net zo uit). Verder ookPa That Luang. een tempelcomplex enmeest belangrijke nationale monument. Aan de oever van wederom de Mekong wordt echter flink gebouwd door de Chinezen, hoogstwaarschijnlijk zal het toerismeeen enorme spurt doormaken en Vientiane vrij snel niet meer herkenbaar zijn.

Op naar Luang Prabang, dat in verband met een hoogte van 700m slechts te bereiken is via een zeer kronkelende weg. Een heerlijke plaats! De stad is een Unesco World Heritage Site, ligt op een soort schiereiland tussen de Mekong en een andere rivier en heeft ontzettend veel tempels, onder andere op een heuvel midden in het centrum. Dit is dan ook de plaats waar de meeste monniken leven in Laos en een van de attracties is het ter beschikking stellen van voedseldoor de geloofsgemeenschap aan monniken - iedere ochtend bij het krieken van de dag doen zij hun ronde over straat, om voedsel te verzamelen - bijzonder om te zien. Vanaf hier heb ik met een boot een Buddhagrot bezocht en wederom een waterval.Maar bovenalgenoten van massages, (souvenirs) geshopt op de gezellige nightmarketen gerelaxd insfeervollerestaurantjes.

Toen was het tijd voor Vang Vieng, de plaats die bekend staat om 'tubing', wat inhoudt: in een band de rivier afdrijven. Maar dat niet alleen, ook stoppen bij iedere bar voor gratis shots, een swing aan de trapeze of een 'tattoo' - absoluut gestoord en.. ja inderdaad, ik heb wel even bij mezelf gedacht dat ik daarvoor misschien te oud zou zijn Maar ach, veel lol gehad! 's Avonds gaat het feest door met cocktailemmers drinken in de bar met de toepasselijke naam 'Bucketbar'.

Hiervan (enigszins) bijgekomen, ga ik terug naar Vientiane en neem via een nachtbus naar Bangkok afscheid van het prachtigeLaos.Na eenhalf dagje sfeerproeven aldaarbestel ik mijn laatste 'streetfood' en drink delaatste cocktail van mijn reis..Het moment is namelijk daar, ik ga terug naar Nederland!Na 573 dagenwas het afgelopen zondag tijd voor mijn verrassingsterugkeer, allereerst naar Dita in Amsterdam, waarmee de circelletterlijk rond is. De eerste72uur zijnheerlijk: bitterballen, boerenkool en hagelslag .

Ik heb ontzettend veel zin om iedereen weer te zien en te spreken! Dus: mijn telefoonnummer is nog altijd 06 249 221 46, email carolien_melenhorst@hotmail.com.

Tot snel!

Carolien

Pyamaparty

Dag allemaal,

Nadat ik geland was in hoofdstad Phnom Penh ben ik gelijk geheel in Aziestijl per tuktuk op weg gegaan naar het centrum en heb dus ook gelijk kennisgemaaktmet de verkeershaos - ik geloofniet dat ik eerder in mijn leven zoveel brommers (moto's) bij elkaar heb gezien danwel door elkaar zien rijden, binnenbochten nemend en tegen de verkeersrichting in rijdend.. En bovendien bepakt en bezakt met ofwel complete gezinnen, ofwel de weekinkopen van de markt of compleet meubilair. En tot slot: gekleed in pyama!Tot mijn verbazing blijkt dat hier als kleding gezien te woren en zie je met name vrouwen en kinderen in de mooiste gekleurde outfits- geweldig!Ik ben onder de indruk hoe snel je in deze toch redelijk grote stad met weinig verkeerslichten van A naar B kan komen - gewoon je eigen weg vervolgen blijkt een prima tactiek (ook om een straat over te steken..). Naast prachtig gekleurde tempels bij het Royal Palace,indrukwekkende sculpturen in het nationaal museum, badmintonnende mensen op de boulevard langs de Mekong en een Nightmarket waar je eet op matten op de grond is er ookgeen ontkomen aan de'schaduwzijde' van Cambodja - de Rode Khmergeschiedenis onder leiding van Pol Pot,waarbij miljoenen mensen omgekomen zijn,'slechts' 30 jaar geleden.Ik heb S-21 bezocht, een voormalighe school die in gebruik is genomen als gevangenis en waar velen zeer gruwelijk gemarteld zijn, alvorens ze naar de 'killing fields' werden overgebracht alwaar ze werden gedood. Foto's van de laatste gruwelijk ter plaatse vermoorde mensen voordat de Khmer Rouge gevlucht is, martelwerktuigen, bloedsporen, schilderingen van de martelingen gemaakt door 1 van de 7 overlevenden..Vervolgens naar de'Killing Fields' , met massagraven, de boom waartegen baby's werden doodgeslagen eneen monument (stupa)met botten van slachtoffers. Erg indrukwekkend!

Na Phnom Penhnaar Kep en Kampot aan de zuidkust - ongetwijfeld erg mooi en sfeervol met bamboestrandtentjes als het mooi weer is, maar op grijze dagen in het regenseizoen wel aardig maar niet bijzonder.De bij het regenseizoen horende buien zijn overigens intenser dan ik had verwacht, ze duren vooral behoorlijk lang - ideaal voor middagdutjes dus! Ofom 20 minuten te discussieren over 4 dollar: ten eerste is de taal echt een obstakel (mijn spaans in Zuid-Amerika wasblijkbaar al snel beter dan het engels van de mensen hier,maarookspreken met gebarenlijkt lastiger te gaan), ten tweede bleek het gewoon lastigte begrijpen dat je bij een pakketprijs niet de losse onderdelen in rekening brengt ...Daarna naar Battambang in het noordwesten, waar ik een hele dag achterop de moto heb rondgereden tussen de rijstvelden en kleine dorpjes, en een aantal tempels heb bezocht: grijze ruines, prachtig gekleurde hedendaagse tempels en enorme Buddha-standbeelden. En mijn eerste 'sticky rice' gegeten, uit handige meeneemverpakking, namelijk een stuk bamboestengel

Van daar met de boot naar Siem Reap. De duur en het verloop van de tocht is volledig afhankelijk van de rivier.. maar onze 7 uur was vrij goed. Indrukwekkend hoeveel mensen er in en bij de rivier blijken te wonen, in huizen, een soort woonboten tot volledige drijvende eilanden. Bij aankomst werd de boot (met slechts 8 toeristen) bestormd door tuktukchaufeurs op zoek naar klandizie, zo agressief had ik het nog niet meegemaakt. Ik zag er de humor wel van in en heb mijn eisen dan ook duidelijk gemaakt: centraal gelegen, gratis internet, goedkoop en.. een zwembad - dat laatste is overigens niet gelukt. Siem Reap is een toeristische plaats, met zowaar een ware 'Pubstreet' maar ook zeer knusse straattentjes waar je lekker en goedkoop kunt eten. Op straat barst het van van de mensen die allerlei ledematen missen, slachtoffers van de mijnen die nog steeds overal bezaaid liggen, er wordt dan ook gewaarschuwd niet van paden af te wijken.. in plaats van puur bedelen om geld, proberen ze je illegale boekkopieen te verkopen. Het isde uitvalsbasis om de Angkortempels te bezoeken - ontzettend veel tempelcomplexen in vrij goede staat, met als meest beroemde Angkor Wat.Mooi en indrukwekkend, maar ik moet zeggen dat ik vrij snel 'tempelmoe'was, per tuktuk hoppend van tempel naar tempel... De zonsondergang die ik vanaf een tempel wilde bekijken viel helaas in het water en de zonsopkomst was niet zeer kleurrijk, maar toch best bijzonder. Op meerdere plaatsen in Cambodja worden massages gegeven door blinden, dat wilde ik wel eens proberen. Helaas waren de blinden op het moment dat ik langsging niet aanwezig :-) Bijzonder populair in Siem Reap is ook de 'Dr Fishmassage'- waarbij je je voeten in een acquarium plaatst, en de kleine visjes zich storten op al je dode huidcellen... inderdaad, dat kietelt enorm! Niet een enorme aanrader wat betreft genot, maar mijn voeten waren wel heeeeerlijk zacht na afloop.Verder heb ik eens dansshow bezocht in een van vele weeshuizen. De kinderen leken er plezier in te hebben, maar ook hier was het weer confronterend te horen, dat deze shows noodzakelijk zijn om voldoende geld in te zamelen voor dagelijkse uitgaven, oftewel, voedsel. Kortom, een pijnlijk contrast tussen 'rijke' toeristen en plaatselijke armoede.

Via een zeer efficiente tussenstop in Kratie waar ik nog even debijna bedreigde Iddywaddy-rivierdolfijnen in de indrukwekkend brede Mekongrivier heb bezocht, op naar de jungle in de provindie Ratirikiri, met Ban Lung als uitvalsbasis. Een oprecht afgelegen plaats, slechts bereikbaar via ongeasfalteerde weg, vol gaten en modderpoelen waar we al zigzaggend de beste routeop proberen te nemen.Tot mijn plezier stoppen bussen in Cambodja regelmatig voor plaspauzes (op 'franse' toiletten), deze rit betekende dat echter wildplassen met de hele bus T oen we op een gegeven moment moesten stoppen om een tegemoetkomende koe-en-wagen te laten passeren, sloeg helaas de motor af.. en was de bus niet meer aan de praat te krijgen. Na ongeveer een half uur wachten, kwam ons een bus van een andere maatschappij achterop, die ons met veel moeite kon passeren en ons mee wilde nemen - tegen betaling! Dat doen we natuurlijk niet, stel je voor, dat zou zeker een dollar of 5 zijn denk ik Na nog een half uur wachten kwamen ertwee privetrucks, opgetrommeld door een van de medepassagiers en klommen we allemaal achterin voor een miljoenensterrenrit - als je omhoog keek tenminste. Aangezien het laagseizoen is en sowieso niet erg toeristisch, was het lastig om mensen te vinden om een tour mee samen te doen danwel een gids die alleen met mij op pad wilde.De engels sprekende Pov wilde de job graag doen, dus de volgende dag klom ik weer achterop de moto. Allereerst naar een waterval en... een uurtje op de rug van een olifant! Daar heb ik wel een beetje mijn twijfels over, maar naar mijn idee zagen ze er goed uit en bovendien rijden we als mensen tenslotte ook paard, toch? Vervolgens op naar het startpunt van onze wandeltocht door de jungle, wat ookde start bleek te zijn van mijn ontevredenheid over de kwaliteit van de tour..Aan mijn jungletour in Ecuador heb ik bijzonder goede herinneringen, waarbij de gids ons van alles vertelde over bomen en planten, met name de helende werkingen ons ook van alles liet proeven. Helaas bleek mijn zogenaamde gids niet meer te doen dan de weg te wijzen. Bovendien bleek de geplande homestay absoluut onhaalbaar.In een hangmat kamperen bij eenstroompjemet op kampvuur bereid eten was een aardigalternatief, totdat bleek dat dat ook een goede gelegenheid was voor mijn gids om zich volledig vol te laten lopen met rice wine, samen met zijn collegagidsen..De volgende dag heb ik dan ook gepleit voor een aangepast programma: zo snel mogelijk uit de jungle en naar een kratermeer, wat prachtig was.

Vanuit Ban Lung met de bus naar Strung Sleng, waar helaas niet zoals mij was verteld een busje op me stond te wachten, duswaar ik een nachtje moest blijven om de volgende dag door te gaan naar Laos. Behalvede 1 dollar die we moesten betalen om Cambodja uit te mogen en 2 dollar om Laos in te komen, was het weer een zeer simpele grensovergang, waar je gewoonwandelend de grens oversteekt, zonder dat je bagage wordt gecheckt.

Als ik het nog eens nalees, dan realiseer ik me dat het niet al te positief klinkt allemaal... Laat ik zeggen dat ik het zeer interessant vond om te zien, aardige mensen heb ontmoet maar inderdaad ook een aantal minder prettigeervaringen heb gehad. Misschien is Azie gewoon niet helemaal 'mijn' werelddeel, hoewel... Laos, waar ik nu ben, vind ik fantastisch!Daarover een volgende keer meer, ik ga even een Beerlao drinken!

Liefs Carolien

Fiji & Vanuatu

Dag allemaal!

Het is de hoogste tijd voor een update.. maar waar te beginnen? Aan belevenissen geen gebrek,dus ga er maar even weerrustig voor zitten

Een eerste kennismaking metFiji in hoofdstad Suva: een kleurrijke mengeling (wat betreft kleding) van mensen (zodat ik eindelijk weer het alleenrecht opblond haarhad); bussen zonder ramen (maar met zeil tegen de regen); een fantastischegroente- en fruitmarkt, maareen nog betere vismarkt (metzoveel soorten en enorm grote vissen, maar ook kreeft, levende modderkrabben met aan elkaar gebonden scharen...) engeen enkele Lonely Planet van dit landte koop. Welkom terug in de derde wereld. Na voor het eerst in mijn leven een octopus in een plastic tasje te hebben gekocht en gekookt,had ik echt even behoefteland onder mijn voeten te voelen en bovendien wat tijd en ruimte voor mezelf, dus heb ik Harry achtergelatenom enige reparatiies te (laten) doen (cq wachten wachten wachten ..alles in'Fiji-time' )en ben ik zelf op ontdekkingstocht aan land gegaan.

Op naar de oude hoofdtad Levuka op eiland Ovalau.Hetstadje zelf is een groot cultureel erfgoed, de rest van het eiland barst van de minidorpjes, bestaande uit zeer primitieve hutjes met inieder dorpeen kerk (zoals gewoonlijk het beste cq mooiste gebouw). Ik verbleef in het oudste hotel van Fiji, inmijn eigen kamer met uitzicht op zee en inclusief ontbijt voor het luttele bedrag van EUR 7,50Al voor het ontbijt op deeerste dag stond mijn vriendinnetje uit de bus klaar om me rond te leiden. Al wandelendelangs de kust en dus ook langs dedorpjes, kreeg ik steeds weer even gezelschap van iemand om een eindje met me op te lopen.In 'Toki Village' werd ik uitgenodigd bij een familie thuis en kreeg ik zittend op de rietenmat op de vloersap en een sandwich aangeboden, keuriggeserveerd op een kleedje op de grond -wel een beetje ongemakkelijk,aangezienze dan zelf niets nemen... Ik heb heel wat handjes geschud enzovaak de vraag moeten beantwoorden of ik ook man en kinderen heb, dat ik er haasteen complexaan overzou houden

Vervolgens ben ik met een aantal tussenstops aan de zuidkant van het grootste eilandVitu Levu naar Robinson Crusoe Island (http://www.robinsoncrusoislandfiji.com/) gegaan. Een van de zovele all-inclusive resorts, maar gelukkig wel in backbackersstijl en met veel humor. Elke dag fantastische dansshows met dansen vanuit de hele Pacific (waar het volledige personeel aan deelneemt); 2x per dag snorkelen bij een rif metenorm veel gekleurde vissen en enorm grote blauwezeesterren;krabraces; palmboomklimmen; demonstraties van' as useful as a coconut'. Maar ook:met een drankjein de hangmat op het strand genieten van de zonsondergang, bijvoorbeeld een pina colada met verse kokosnootmelk ofkokosnootsap met wodka,met een rietje vanuit de kokosnoot . Engelukkig naast alle'zeer jonge, blutte backpackers die na eenverblijf in Australie/Nieuw-Zeeland op wegzijn naar huis'de italiaanse Vivianaontmoet.

Via Nadi (vreselijk toeristisch) naar Lautoka, waar ik weer aan boord ben gegaan van Vivaci - onder de instructies 'neem maar een taxi naar Savany Bay en dan zie ik je daar op het strand'. Met zo'n schipper kom je nog eens ergens, onder andere op het politiebureau om te regelen dat zijn geweer, dat hij aan boord heeft ivm piraterij (!) maar dat hij af heeft moeten geven bij de douane in Suva aangezien wapenbezit niet is toegestaan, terug te krijgen. Ookbij 'All Engineering'voor het bij laten maken van bepaalde onderdelen waar ze inderdaad alles lijken te kunnen maken (neeeee,natuurlijk is hier geen speciale zeilwinkel!)enbij zijn lokale vrienden thuis. Inmiddels washet WK gevorderd tot de halve finales,dus werd het met zowel NL als Duitslandals kanshebbers de hoogste tijd om eenste gaan kijken (N.B.geen TV aan boord en bovendien ook weinigpublieke ruimtes die om 6.30 's ochtends geopend zijn!). Dus: wekker gezet, met zaklamp in de dinghy aan land, daar opgehaald door iemand en vervolgens in plaats van met bier en bitterballen in het cafe, met brood en thee op de rietenmat op de grond voor de TV De teleurstellende finale hebben we gekeken in een bar in Vudapoint, een ware jachthaven. Ik had gehoopt via zeilboot nog wat meer niet-toeristische eilanden (van de in totaal 330) te kunnen bezoeken, maar helaas..

Met een voorraad suiker, rijst en tweedehands kleding als alternatieve betaalmiddelen zijn we vervolgens vertrokken naar Vanuatu, ten westen van Fiji.460 Mijl, met perfecte wind, goed-werkende automatische piloot en een lekker zonnetje - vandaar dat zeilen in de Pacific ook wel 'barefootsailing' wordt genoemd. Aangezien we de laatste 75 mijl in een rappe 10 uur hebben afgelegd, komen we nog net voor donker aan in Port Resolution Bay (door niemand anders dan Captain Cook vernoemd naar zijn schip) bij eiland Tannaen ankeren aan land...dat wil zeggen, volgens de niet-kloppende kaart! Het heeft zo z'n voordelen met iemand te zeilen die hier al eerder is geweest
Had ik in Fiji al het gevoel in de derde wereld te zijn, hier is het absoluut nog erger. Voordeel is dat zenietmoeilijk doen overdouaneformaliteiten. Na 2 dagen klimmenwe samen met de bemanning van 2 andere jachten (waaronder voor de afwisseling van alle gepensioneerden zowaar 1 jong stel, dat voor een sabbaticaljaar een boot heeft gekocht) op een houten bankje achterin een truck voor een rit van 2,5 uur over een onverharde weg met veel gatennaar Lenakel. Daar vullen we alle formulieren weer in, in tig-voud, betalen allerlei fees en wisselen onze euro's en dollars - nee, geen pinautomaat!Het onderdeel 'quarantaine' is gesloten in verband met de opening van een nieuw cultureel centrum (bouwnog niet voltooid), maar blijkbaar is het geen probleem om dat bij aankomst in hoofdstad Port Vila nog te doen. De opening blijkt groots gevierd te worden met dansgroepen in kleurrijke kostuums van iedere eilandgroep - geweldig! En in vergelijking met de shows die ik in Fiji heb gezien, zo authentiek! Na nog eens 2,5 uur hobbelenachterin de truck, zagen we bij terugkomst bij Vivaci dat onze boei (gebruikt ter indicatie van ons tweede anker, aangezien het enorm schommelt daar in die baai!) verdwenen was... Kijkend naar het water was het niet moeilijk te beredeneren waar die heen gegaan kon zijn, dus op naar het strand aan de andere kant van de baai. Even een zijsprongetje: vreemd genoeg was Vanuatu voor onafhankelijkheid in gecombineerde franse en britsehanden, wat resulteert in zowel engels- als franstalige scholen. Elk dorp heefteen eigen taal en onderling kunnen zij communiceren in Bislama, een grappige en simpele variant opengels. Het dorpje waar wij aankwamen bleek franstalig, maar met 'nous voulons le ballon s'il vous plait' lieten de kinderen gelukkig al snel de boei zien... maar teruggeven, ho maar!Met tussenkomst van een engels sprekende persoon heeft de chief van het dorpje laten weten dat er wel iets tegenover moest staan: gelukkig werd ons bod van2 kilo suiker werd geaccepteerd
De volgende avond hebben we wereld's meest toegankelijke actieve vulkaan bezocht, Yasur, 361m.Staand op de kraterrand zagen we keer op keer de lava omhoogspuiten - ongelooflijk! Vlak voor vertrek hadden we helaas een 'ongelukje' - Harry was zojuist via de achterkant van de boot in de dinghy geklommen, toen een enorme golf de dinghy optilde en zijn vingers tussen de rand van de houten dinghy en een onderdeel van de boot werden gekneld... Het luidste'scheisse' dat ik ooit heb gehoord vulde de baai, de nagel van zijn middelvinger was bijna geheel losgeslagenen vanaf dat moment was mijn takenpakket uitgebreid met het verschonen van wonden ( nou ja.. laten we zeggen 'assisteren bij').

Onze timing van ons bezoek aan Tanna kon haast nietbeter, aangezien erop donderdag een besnijdenisfestivalplaats zou vinden. Jongetjes worden besnedentussen 6 en 12 jaar,veelal traditioneel met bamboe in de jungle maar soms ookin het ziekenhuis. Na afloopgaan ze voor 4 wekenin afzondering, om aan te sterken en ingewijd te worden in het manzijn. Daarna is het feest!Indit geval waren er 4'feestgangers', uit 4 verschillende dorpjes. Vroeg in de ochtend worden er kado's gegeven: verzameld op enorm grote stapels,veelalvoedsel (aardappels, yam, suikerbiet) maar ook zelfgevlochten rietenmatten en tassen. En als klap op de vuurpijl: varkens, koeien en geiten, die ter plaatse worden doodgeknuppeld... tot grote blijdschap vande honden, diesmikkelen van het verse bloed... Vervolgens worden de jongetjes binnengekracht en onder luid gehuilvan menigeen herenigd met hun moeders. Daarna wordt er gedanst: mannen in de binnencircel, klappend en stampend. Vrouwen, allen geheel uitgedost in traditionele kleurrijke kleding en gesminkte gezichten, springend in de buitenring.Na het in veiligheid brengen (en bereiden) van de kado's (volgens een georganiseerde chaos) gaathet feest 's avonds weer door - allereerst kavadrinken voor de mannen, daarna dezelfde dans opnieuw en opnieuw en opnieuw.. tot in de vroege uurtjes! Leuk is ook, datde mensen erg hun best doen het handjevol aanwezigetoeristen te betrekken bij de festiviteiten. Kortom, ook ik was uitgedost ineen rok, een veer in mijn haar en een gesminkt gezicht.

Onze volgende bestemming is eiland Erromango, een klein dagje zeilen. Met extra veel werk voor mij, aangezien Harry tenslotte gewond is!Ik moet zeggen dat ik een hoop heb bijgeleerdna aankomst in Fiji, puur aangezien we keer opkeer de zeilen hijsen en voor ankergaan. Net alsin Tanna worden we met open armen ontvangen en wordt ons van alle kanten fruit aangeboden.Fruit en groente is hier in overvloed en mensen leven vrijwel geheel zelfvoorzienend, zonder geld. Ook worden we iedere dag uitgenodigd voor de luch, wederom volgens het systeem datzij niet tegelijkertijd met ons eten.Deze hele week staat in het teken van'30 jaar onafhankelijkheid' (30-07-1980),zodat het heledorp vrijwel dagelijksen gedurende de hele dag op en rondom de school te vinden is, om voetbal en volleybal te kijken en te spelen. Tot op de laatste minuut voor vertrek naar het volgende eiland, Efate,was onduidelijk of en zo ja hoeveel'lifters' aan boord zouden krijgen, maar uiteindelijk zijn we om 21.30h met z'n2-en vertrokken.'s Avonds, aangezien het te ver is voor overdag en het beter is bij daglicht aan te komen.Aangezien het al een paar dagen behoorlijk had gewaaid, waren de golven op zee behoorlijk opgebouwd en was het vrij lastig sturen (handmatig, de autopilot had het weer begeven)... maar arriveerden we na 13 uur varen al in Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu. Hoewel je het nog steeds relatief moet zien, toch een terugkeer naar 'society', met asfalt, (rechtsrijdende!) auto's, huizen in plaats van hutjes, winkels en restaurants. En gratis draadloos internet op het terras aan het water van cafe 'Nambawan' (Bislama voor 'number one').

Dat het een schokkend afscheid zou worden van Vivacihad ik wel verwacht, maar niet echt in deze zin van het woord: opdinsdag 10 augustuszijn weopgeschrikt door een ware aardbeving, 7.5 op de schaal van Richter, 45 km verwijderd van het epicentrum. Ik was in een internetcafe en kon makkkelijk naar buiten rennen, maar heb begrepen dat het in supermarkten chaos was. Enkele seconden later reden alle auto's alweer toeterend en lachend rond en leek de rust wedergekeerd.. tot er na 10 minuten een tsunami-waarschuwing werd afgegeven en iedereen rennend in veiligheid probeerde te komen hoog op de heuvel. Aangezien Harry zijn dochters aan het ophalen was vanhet vliegveld, heb ik daar boven op de heuvelnog even sterk in twijfel gestaan of ik terug naar de boot zou moeten gaan om die in veiligheid te brengen op zee,want dat iswat ik altijd hoor...maar dat bleek (gelukkig) niet nodig. De tsunamigolf bleek slechts 22 cm hoog te zijn, de volgende dag heb ik nog een flinke naschok gevoeld, maar al met al viel het dus reuze mee gelukkig!

Vorige week donderdag ben ik naar Sydney gevlogen!Datlag geheel niet in de planning, maar Australie bleek nu eenmaal 'de verbinding met de buitenwereld' vanuit Vanuatu te zijn.

Grappig genoeg ben ik aan het logeren bij de italiaanse Viviana die ik in Fiji heb ontmoet (500m van een van de bekendste stranden hier, Bondi Beach) maar heb bovendien een oud-huisgenootje uit Groningen bezocht en een ware reunie gehouden met mijn Galapagosboot (7 van de 16 mensen!).Na de gebruikelijke omgekeerde cultuurschok bevalt het prima in deze groene, waterrijke en sfeervolle stad!

En dan nu .. naar Cambodja!

Carolien

Bootje varen

Bula! (oftewel, 'hallo' in het Fijisch),

Jawel, een mailtjeFiji - ik heb het dus gehaald!

Na alle douneformaliteiten volbracht te hebben (nee hoor, geen enkele check op mijn 'duur betaalde' verlengde visum), dutyfree getankt (400 liter) te hebben ende dutyfree-drankbestelling (niet voor onderweg!) in ontvangst te hebben genomen, laten we op zaterdag 29 mei rond 11.30h dan eindelijk de haven van Opua in Nieuw-Zeeland achter ons. Jetzt geht's los! Schipper Harry, zijn oostenrijkse date Regula (die in principe had gerekend op een zonnige cruisingvakantie rondom Fiji maar in verband met de vertraging daarvoor in de plaats een zeeziektevakantie heeft gekregen), een handjevol automatische piloten en ik, op onze boot Vivaci. De zeilen worden gehesen in een matige wind maarstralende zon, de automatische piloot wordt ingeschakeld en... tijd voor zwaaien naar de dolfijnen onder het genot van een cappuchino - met versgemalen koffiebonen en opgeklopte melk (waar ik het idee vandaan had gehaald oploskoffie te drinken?! Of theezakjes te gebruiken als je ook losse thee kan zeven met een theezeefje?!).Ik moet zeggen dat het even wennen was, om voort te bewegen door het water, zonder dat er iemand aan het roer zat... met name 's nachts!Rond zonsondergang (18h) zien we het laatste land aan de horizon verdwijnen en zijn we voor 15 dagenaan de zee overgeleverd...

Tijdens onze overtocht zien wevooral veel verschillende gedaantes zeewater: van een golfslagbad met allemaal kleine golfjes via hoge golven van 3m totlange golven van 100m.Met vanzelfsprekendookeen constant op de golven schommelende boot, waarbij de windrichting bepaalt aan welke kant van je bed je slaapt (lees: tegen de wand gedrukt wordt) en waarbij alles wat je doet zoveel meer tijd kost dan normaal gesproken, aangezien je jezelf ook nog in evenwicht moet zien te houden. En ja, misschien ook deels aangezien Harry erg op kwaliteit gesteld is, midden op zee of niet . Het gasfornuis met oven (om zelf brood te bakken) blijft overigens altijd waterpas, net als de tafel - maar het blijft eng om voor je gevoelde tafel met daarop hete vissoepin de richting van de grond te zien bewegen Vissoep vande kop van een mahi mahi wel te verstaan, vanzelfsprekend zelf gevangen (wat gewoon een kwestie is van de lijn uitgooien achter de boot) en vakkundig opengesneden doorgepensioneerd chirurg Harry.

De eerste dagenwas de wind niet zeer gunstig (lees: tegenwind) maar de laatste dagenzeer gunstig -dat wil zeggen, zuid/zuidoost - waarbij we zelfseenmaal het spinnakerzeil hebben gehesen.Helaas (maar vanzelfsprekend) was bijmotoren ook noodzakelijk. Slechts 1 stormachtige dag met een windkracht van rond de 40 knopen per uur, met de volgende dag wind uit tegengestelderichting, met als gevolg: botsende golven.. wat zelfs mij over de reling heeftdoen hangen En dan waren er natuurlijk nog de prachtigezonsondergangen en sterrenhemels.

De eerste nachten hebben weeen wachtensysteem gedraaid, aangezien we nog dichtbij de kust waren. Vervolgens een nacht met de zeilen 'in slaapstand' (in verband met gebrek aan wind) en daarna stak Harry elke 45 minuten even zijn hoofd aan dek om te checken of alles nog ok was (stand van de zeilen, koers en eventuele andere boten met wie dan indien nodigvia de radio afgestemd werd of we op ramkoers zaten of niet ...Metchinese vissersbotenis ditoverigensnogal lastig gebleken Wat betreft radiocontact: tijdens de gehele overtocht waren we 2x per dag in contact met eenbevriende boot in Nieuw-Zeeland, aan wie we onze coordinaten doorgaven en van wie we de (meestal onjuiste) weersvoorspellingen kregen (een tweedebron was overigens via email, inderdaad, midden op zee te ontvangen!).En van wie we het laatste nieuws hoorden, over bijvoorbeeld een boot op weg van Australie naar Nieuw-Zeeland die in een storm zijn mast heeft verloren en via een Maydayoproep gered is..

Met werkende autopilot kanHarryde boot dus zonder problemen zelfstandig zeilen en doet dan ook het meeste werk zelf. Deze boot met twee fokken en een enorme hoeveelheid aan lijnen ging mijn zeilniveau bijna een beetje te boven - had ik eindelijk door welke kleur lijn waarvoor was, ging Harry over tot vervangen vanenkele lijnen...Helaas heeft de elektrische autopilot het begeven na iets teveel regen (wie ontwerpt zoiets?), waardoor we de laatste 3 dagen en nachten constant zelf moesten sturen. 1,5 Uur aan het roer, 3 uur slapen.... met als logisch gevolg dat wegebroken aankwamen ... Goed dus dat we met z'n 3-enaan boord waren! Regula zorgde bovendien ook voor leuk entertainment, door stug vol te houden omallerlei dingen (kopjes, voedsel) buiten op de bank te zetten inplaats van op de grond, zodat... er nogal eens iets op de grond belandde - grappig om Harry's reactie daarop te zien. Of te proberen de afwas aan dek tedoen in plaats van binnen, terwijl we aan het zeilen zijn... ik ben maar snel gaan helpen, om te voorkomen dat we zonder servies zouden komen te zitten.

Na 8 dagen oftewel 800 mijl non-stopvaren hebben we even een 3-daagse pauze ingelast... bij het Minerva Reef. Zoals iemand schreef in een mail 'Ik heb het even opgezocht op Google, en wachtte tot ik behalve de punaise nog meer te zien zou krijgen, maar dat gebeurde niet' - een speldeknop in de Pacific Ocean dus. In verband met een klein typefoutje van Harry in het GPS-systeem bleken we in plaats van 15 ineens nog 65 mijl te gaan te hebben, met als gevolg dat wein het donker aankwamen. Met mij aan het roer en Harry met zijn neus in de GPS hebben we een prachtige teamprestatie neergezet, oftewel, we zijn zonder iets te raken door de ingang van de reefring naar binnengevaren - goed dat ik tijdens een teamuitje al eens hadgeoefend met geblinddoekt autorijden met aanwijzingen van een collega Voldaan hebben we het anker laten zakken en de champagne ontkurkt! In plaats van een vis te vangen bij binnenkomst, zijn we er een verloren - ons aas wel te verstaan (in de vorm van een plastic vis). Het waterpeil bleek hoger dan normaal, waardoor snorkelen (en vissen) aan de buitenzijde van het reef niet mogelijk was, maar uiteraard hebben we wel 'wadgelopen' en gezwommen, niet afgeschrikt doorwederom eenmachtig verhaal van Harry - over een zeiler die tijdens het vissen (ok, 20 meter diep in het territorium van een haai) aangevallen is door een haai en daarbij zijn arm verloren heeft (en met veel mazzel door een eveneens aanwezige vissersboot naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis gebracht kon worden, in Tonga).Andere activiteiten waren reparatie van een stag (Harry); mastklimmen en dutjes in het grootzeil (Regula en ik); rummicubben enkolonisten, het verkleinen van de drankvoorraad en natuurlijk bijslapen (in het midden van mijn bed!). Verder hebben weDrew's verjaardag gevierd! Heel bizar - op onze 3e dag kregen we buren (4 personen), die ons uitnodigden voor een borrel. Terwijl Harry een consult hield in verband met Drew's bezeerde knie(hilarisch genoeg had hij zijn eigen hoofdregel verbroken enop sokken rondgelopen, waarbij hij ter val is geraakt) hebben Regula en ikonze ogen uitgekeken: een wasmachine, vaatwasser, 4-pits gasfornuis maar met name 2(2!) douches (DOUCHES!). Aangezien het zo gezellig was en het bovendien hoosde buiten,zijn we ook maar blijven eten. Eenmaal weer vanboord geklommen in onze dinghy Vivacino waren we blij dat Harry het ankerlicht had ontstoken in deze donkere nacht.

Waarom zo'n ophef over de douches zul je je afvragen? Aangezien wij als we geluk hadden konden douchen met een door de zon verwarmde waterzak op het voordek, bij voorkeur gevuld met opgevangen regenwater (al dan niet uit de dinghy geschept),wat natuurlijk niet kan als de zeete wild is. In dat geval konden we een beetje poedelen met een emmertje. In alle gevallen gold bovendien: niet teveel water! Oftewel, waar je dus normaal gesproken je haar zou willen wassen na een duik in de zee, wasten wij ons haar, inderdaad, tijdens onze duik in de zee. En weekten wij onze kleding in zoutwater.. En wasten de afwas in zoutwater, afgespoeld met zoetwater (dit laatste overigens alleen in het Minerva Reef). Watermanagement met een hoofdletter 'W'.

Opzondag 13 juni rond 08.30h was het dan eindelijk zover: we gaan (na wederom vakkundig ontwijken van reef)voor anker gaan bij het onbewoonde maar met palmbomenbegroeide eilandje Nukulau, Fiji! Aangezien het niet mogelijk isin het weekend alle douaneformaliteiten te regelen, varen weop dinsdag de met scheepswrakken bezaaide haven vanhoofdstad Suva binnen. We hijsen onze gele quarantaine vlag en wachten af, tot een delegatie van 5 man aan boord komt met een stapel papierwerk en een stempel voor onze paspoorten. De volgende dag moeten we echter nog eens van hot naar her in de stad, om allerleibetalingen te doen. Welkom in Fiji!

Al met al weer een prachtervaring, volkomen anders dan op een Tall Ship, je bent veel meer betrokken van alles wat er gaande is. Harry is behalve een enorm ervaren zeiler (ik heb me geen seconde onveilig gevoeld) een zeer eigenzinnig persoon maar ook zeer aangenaam gezelschap (een levensgenieter met aandacht voor natuur en cultuur) dus ik heb besloten hem tijdens zijn oversteek van Fiji naar Vanuatu nogmaals te vergezellen. Dat is overigens slechts3 a 4 dagen varen.

Inmiddels is hetalweer 2 weken later en ben ik meheerlijk aan het onderdompelen in de plaatselijke cultuur(en de zon!). Daarover later meer!

Moce! ('c' uitspreken als 'd')

Carolien

Campagne geslaagd: Fiji, here I come!

Dag allemaal,

De zeilcursus was geweldig - bijzonder leerzaam maar ook bijzonder gezellig met eenFrans stel Agnes en Remy (dat al een paar jaar in Nieuw-Zeeland woont) en instructeur Terry, oftewelzeilcursus én zeilvakantie op het zelfde moment.Een prachtig klaslokaal met wederomidylische ankerplaatsen waar we de dag begonnen met een duik in het water, af en toe een wandelingetje op een van de eilandjes en natuurlijk..vissen!Jammer maar helaas wel dolfijnen gespot, maar geen gelegenheid gehad in het water te springen en met ze te zwemmen (en ik moet toegeven.. ze zien er eigenlijk best groot uit!). Op een of andere manier was ik vergeten te vragen of er beddengoed op de boot aanwezig was (ik heb namelijk geen eigen slaapzak) en was dus even bang voor 4 koude nachten, maar gelukkig was Terry zo aardig om zijn bedbed met me te delenin mijn zeer smalle bed

. Aangezien het stelvoor 'Dagschipper' in de leer was, werden er natuurlijk veel grappen gemaakt dat we'crew overboard' zoudendoenbijhet oefenen van hetoppikken van een drenkeling ('man overboard'). Maar dat kan natuurlijk helemaal niet, want aan mij de taak om tijdens die oefening op het slachtoffer te blijven wijzen dusgelukkig gebruikten we gewoon een boei. Verder heb ik van alles geleerdover het nemen van ijkpunten met kompas om te bepalen op de kaart waar je bent, noodsignalen in alle soorten en maten, weerberichten,een hoeveelheid van lichten tijdens een nachtzeil, de motor (uiteraard te technisch), mastklimmen zonder ladderen een dagje inparkeren in de jachthaven ... Ik mag mezelf nu 'Competent Crew' noemen en heb een mooi certificaat bemachtigd.Het belangrijkste dat ik heb geleerd is echter, dat er nog veel meer te leren valt!

Vervolgens heb ik een paar dagenlekker boekjes gelezen in Russell, met uitzicht over een baai met bootjes in mijn privecottage:een4-beds hostel, maar dan zonder andere gasten. Vervolgens op naar het verre noorden, waar ik een 3-daagse hike (met kampeerspullen op mijn rug)langs de Noordkust heb gedaan. Deels over strand, deels door duinen en deels door destruiken (in verband met slechte bewegwijzering) en eindigend op de 'Ninety Miles Beach'.Vooral verlaten, behalve bij het spirituele'Cape Reinga', waar volgens de Maori-cultuur de geest van overledenen het land verlaat naar het hiernamaals. Hier komen ook de Tasmaanse Zee en de Stille Oceaan samen (en hier gaan dus alleook alle bustours heen).

Daarna was het tijd om(serieus) 'campagne' te voeren om daadwerkelijk een plekje op een zeilboot te 'veroveren'.Stap 1: briefjes ophangen in jachtclubs en wasserrette, inschrijven op speciale crewwebsites en .. netwerken en socializen op bijeenkomsten, rommelmarkten en 'botenhuismaaltijden'. Dat netwerken was vooral erg leuk met een aantal 'concurrenten', met wie het erg goed klikte en met wie ik dan ook een aantal keer heb afgesproken. Stap 2: daten met schippers. Mijn eerste date was met een Braziliaan. Fantastische avond gehad met BBQ op een boot met een hele groep Brazilianen (en muziek en bier)- alsof ik weer terug was in Zuid-Amerika. Echter.. één grote puinhoop op zijn boot en bovendien had hij nog nooit een oceaan overgezeild, dus.. leek me niet zo geschikt.Volgende 'kandidaat' (nou ja.-. eigenlijkben ik natuurlijk zelf de kandidaat) was de gepensioneerde Duitse chirurg Harry, 78-jaar maar zeer vitaal,met een spik&span-boot (voor zover ik dat kan beoordelen dan), die al zijn hele leven zeilt en de laatste 10 jaar op zijn boot rond de wereld zeilt.Hij wilde gelukkig ook akkoord gaan met mijn voorwaarde een derde persoon mee te nemen, ondermijn motto 'zelfs de meest ervaren schipper kan te water raken of een hartaanval krijgen' (seksueel ongewenste intimiteiten nog buiten beschouwing gelaten). Dat laatste punt vermeld ik meestal niet aan de schippers. Grappig om te zien hoe sommigen op de eerste 2 punten reageren metcomplete epistels over de kwantiteit en kwaliteit van lifejackets en veiligheidsgordels aan boord (en het gebruik daarvan) enop welke leeftijd (95)hunouderszijn overleden.

Helemaalenthousiast in verband met de positieveontwikkelingen kwam ik terug in het hostel alwaar mijn israelische roommate Yael die nog nooit heeft gezeild binnen 2 minuten had beslotendat ze wel mee wilde - ze had net de vorige dagtoevallig haar baas gemaild of ze haar reis kon verlengen. Harry's sms zorgde even voor verwarring: 'why not bring her' heeft een totaalandere betekenis alsje de komma na'why' plaatst in plaats vanna 'not'. Grappig genoeghadden wein dat hostel 2 andere kamergenotendie niet kondenwachten om naar huis te gaan:de een had een uitgestelde vlucht in verband met de aswolk van de vulkaan in IJsland (enhad blijkbaar moeite om te gaan met oncontroleerbare natuur); de tweede vindt reizen op zich wel leuk maarheeft wat moeite met gebrek aan structuur inhaar dagelijkse leven. Inderdaad:beide zijnvan duitseafkomst

Na een testdagje met z'n 3-en op de boot hebben we het glas geheven op onze gezamenlijke (en behouden) vaart naar Fiji! Yael wildevoor vertrek nog wel zoveel mogelijk extra van Nieuw-Zeelandzien, ik heb mijn intrek genomen in mijn eigen cabine op de boot.Harry was van plan zo snel mogelijk te vertrekken, na verkoop van zijn (niet-rijdende) auto. Helaas had dat behoorlijk wat voeten in de aarde en is vervolgens het weer omgeslagen... dus sindsdienis de verwachte vertrekdatum steeds verder en verder en verder uitgesteld... met als gevolg datYael geen tijd meer had om mee te gaan!

Ik wil niet verwend overkomen natuurlijk, maar... dat wachten en wachten en wachten is wel een beetje irritant moet ik zeggen.. ik ben ontzettend goed in nietsdoen, maar ..dat heb ik op dit moment iets te lang achter elkaar gedaan en ik ben inmiddelsdan ook echt weer toe aan een nieuw land en kan niet wachten om weg te gaan!Na een weekje bivakkeren op de bootheb ik ook het vaste land weer even opgezocht waar ik nogwat eilandjes(Waiheke en Rangitoto) op armlengte afstand van Auckland bezocht. Overigenseen zeer interessante liftritnaar Auckland, met een koerier van een zeer exclusieve wijn diezelfs bestellingen van 1 a 2 flessen door heel Nieuw-Zeeland bezorgt, bij de plaatselijke 'rich&famous' (al dan niet op hetzelfde moment als de exclusieve-sigarencourier).

Hoe dan ook.. Hoogstwaarschijnlijk vertrekken we vrijdag aanstaande en ik ben ervan overtuigd dat het wachten zonder meer beloond zal worden. Fiji, here I come!

Ahoy, Carolien

Voor de wind

Dag allemaal,

Aangezien jullie hardwerkende mensen vandaag op tweede paasdag misschien niet weten wat te doen met deze zee vanvrije tijd,ben ik zo behulpzaam geweestwat lees- en kijkvoer voor jullie op mijn blog te plaatsen. Met dit keer de nadruk op kijkvoer

Na het toetjesfestijn in Wellington ben ik doorgereisd naar Turangi, alweer ikeen couchsurfadres heb gevonden bij 75-jarige Colin die zichzelf alsdagtaak heeft gesteldhet ophalen van en koken voor couchsurfers (maar als tegenprestatiewel verwacht dat je zoveel mogelijk tijd met hem doorbrengt). Topattractie hier is de TongariroAlpine Crossing, die bekend staat als de beste dagwandelling in Nieuw-Zeeland en uitzicht geeft op Mount Ngarahoe, ofwel de uit 'Lord of the Rings' bekende Mount Doom. Dat wil zeggen.. bij mooi weer. Toen ik er was was het erg bewolkt dus de klim werd slechtsbeloond met beperkteuitzichten.

Vervolgens in de stromende regen door naar Taupo, waar mijn skydive op het programma stond - enger dan de lift van Colin in zijn auto kon het in ieder geval niet worden leek me ...De volgende dag was de welbekende blauwe hemel gelukkig weer in vol ornaat terug, dus een perfecte dag om uit een vliegtuig te springen (tandemsprong uiteraard): 15.000 ft hoog, met 1minuut vrije val... gaaf -alleen wat kort!

Laatste af te vinken item op mijn to-do-lijstjevoor Nieuw-Zeeland was 'zwemmen met dolfijnen'. Maar waarom zou je daar flink voor betalen als je ze ook in het wild kan zien? Op naar Whakatane dus, waar naar het schijnt een dolfijn rondzwemt die dol is op spelen met mensen. Helaas heb ik hem 's middags niet kunnen spotten, maar niet getreurd, het plaatselijke muziekfestival was ook leuk. Ende volgende dag.. was er een tsunami-waarschuwing in verband met de aardbeving in Chili - best spannend hoor, als dat het eerste is dat je hoort als je je bed uitkomt.. maar uiteindelijk was er niets van te merken hier.Het alternatieve dagprogramma,op tourtempo terug naar Rotorua, met 5-jarige Michelle en haar paps die ikde vorige avond op de steiger had ontmoet waar ik mijn fish 'n chips wilde oppeuzelen en waar zij aan het vissen waren, was gelukkig ook leuk. Na een korte blik op de plaatselijke (vulkanische) modderpoelen, snel weer door via Coromandel Island terug naar Auckland.. om vervolgens na een aantal slapeloze nachten te besluiten niet op het vliegtuig naar Hanoi (Vietnam) te stappen - alleen het bezit van een (niet verder te verplaatsen) ticket hoeft nog niet te betekenen dat je ook echt gaat, toch?! Ik moest even wennen aan Nieuw-Zeeland, maar inmiddels wilde ik nog niet weg - zwemmen met dolfijnen kon nog steeds niet afgevinkt worden tenslotte. Bovendien had ikhet plan opgevat om in plaats van weg te vliegen, weg te zeilen (liefst als vrijwillige crew), bijvoorbeeld via Tonga en/of Fiji, hoe klinkt dat? Inmiddels heb ik duseen dagje meegezeild als vrijwilliger op het plaatselijke tallship (net als 'Europa', waarmee ik naar Antarctica ben gezeild)Soren Larsen en een weekendje met schipper Bill op zijn boot in de Bay of Islands. Prachtige ankerplaatsen met mooie zonsondergangen en sterrenhemels, veel verse vis, elke dag even in de dinghy naar een eilandje roeien voor een wandelingetje en een duik in het water .. en had ik al gezegd dat het in dat gedeelte van Nieuw-Zeeland (wel) nog steeds zomer is? Helaas wederom geen dolfijnen gespot! Om de kansen op een plaats op een booteen beetje te vergroten (én omdat ik altijd al goed heb willen leren zeilen én omdat het gewoon onzettend mooi is in de Bay of Islands) ga ik vanaf morgeneen zeilcursus doen, veel zin in!

Een (verlaat) vrolijk pasen!

Carolien

Kia ora tatou!

Kia ora tatou, oftewel, hallo allemaal in het Maori (de eerste bewoners)

De hoogste tijd om weer eens wat van me te laten horen, maar.. waar te beginnen? Ook dit keer had ik me van te voren niet echt in het land verdiept, maar ik vind het een enorm interessant land, wat betreft ligging (op de rand van een aardplaat maar ook geisoleerd van ieder ander land) en natuur (bergen, vulkanen, gletsjers, zee, fjorden, gigantische blauwe meren, pinguins, dolfijnen, walvissen), relatief zeer korte geschiedenis (in 1642 ontdekt door onze eigen Abel Tasman) en het enorme scala aan mogelijkheden voor vrijetijdsbesteding/toerisme (van strand tot wintersport). Het hele land telt slechts 4 miljoen inwoners, waarvan er 1 miljoen op het (ruige) zuidereiland wonen en er dus slechts (op Auckland na) kleine steden en dorpjes zijn en vrijwel geen meerbaansweg te vinden is. Verder een cultuur, die hoewel westers, toch zeker verschilt van de Nederlandse, in de zin van bijzonder vriendelijke en vaak grappige mensen, zelfs in de supermarkt en op straat (ok, deels is dat slechts ' small talk' en zijn ze niet daadwerkelijk geinteresseerd, maar toch); een relaxte levensinstelling, met name 'werk om te leven, leef niet om te werken'; enorme gastvrijheid; typisch accent met ook typisch taalgebruik; woningbouw veelal van hout en slechts een verdieping; (enkele) mensen die op blote voeten lopen (zelfs op straat, in supermarkt en in museum). Met name britse, maar ook franse en nederlandse invloeden - grappig om bijna van iedere local die ik spreek te horen te krijgen dat ze wel op een of andere manier gerelateerd zijn aan NL. Kortom, zoals zovelen mij van te voren verzekerd hebben, in een woord prachtig...Maar voor mij: geen Zuid-Amerika. Waar ik mee bedoel te zeggen dat ik persoonlijk de voorkeur geef aan landen met een totaal andere cultuur dan de Nederlandse (Westerse), oftewel, waar de cultuur letterlijk op straat ligt en elke dag 24 uur lang een avontuur is, zelfs de dagelijkse boodschappen. Een ander soort land, dus logischerwijs ook andere toeristen. Allereerst enorm veel Duitsers, veel mensen die op basis van een strak tijdschema reizen, verder ofwel veel relatief oudere mensen, ofwel jonge mensen. De puberbussen heb ik goed ontweken, maar ben wel wat soloreizigers tegengekomen die zichzelf met name erg stoer vinden en er een sport van maken zoveel mogelijk gebruik te maken van de woorden 'sweet', 'no worries' en 'awesome' (net als de kiwi's, maar dat is gewoon niet hetzelfde). Verder reizen veel mensen hier met eigen vervoer (auto of camper) en ook al slapen ze wel in hostels, op een of andere manier staan die samenreizende mensen niet het meest open voor contact met andere mensen. Niet dat ik daar zelf constant behoefte aan heb, het is meer een geconstateerd verschil met reizen in Zuid-Amerika en het is natuurlijk altijd zo dat de uitzonderingen de regel bevestigen, het kost alleen wat meer moeite om 'leuke' cq gelijkgestemde reizigers te ontmoeten. De hostels zelf, met vaak beperkte openingstijden van de receptie, reserveren vrijwel noodzakelijk waarbij altijd je creditcardnummer en verwachte aankomsttijd wordt gevraagd...En tot slot bussen die je via internet reserveert en die slechts haltes hebben bij hostels (kiwi's hebben allemaal hun eigen vervoer). Welkom terug in de gestructureerde westerse wereld...maar ach, nog even en dan zit ik alweer in Azie

Wat heb ik hier zoal gezien en gedaan? Nadat ik de ergste omgekeerde cultuurschok rustig te boven was gekomen tijdens mijn logeerpartijtje in Christchurch, ben ik naar Akaroa gegaan, op het schiereiland Banks Peninsula aan de oostkant, enigszins in franse sferen aangezien de Fransen via deze weg hebben geprobeerd NZ te veroveren. Dit was mijn eerste busreis in NZ met openbaar vervoer, en was dan ook hoogst verbaasd het gevoel te hebben in een toeristische tour terecht te zijn gekomen - een constant via microfoon pratende chauffeur (met informatie van wisselende interessante waarde, zoals ' rechts ziet u een boerderij'...die hebben we in NL ook hoor), fotostops en zelfs een kaasproeverij (nogmaals: als je uit NL komt...). Hier heb ik een of eigenlijk twee (eerste keer was het weer te slecht en daardoor het uitje te kort) zeiltripjes gedaan tussen de hectordolfijnen (die erg graag voor de boot zwemmen, aangezien dat hen minder energie kost) - erg helder water en wel 6 tegelijk! Vervolgens naar Lake Tekapo, het eerste enorm grote en prachtig blauwe meer van mijn bezoek aan NZ. Daarna naar Mount Cook, met 3755m de hoogste berg van NZ. Wederom een zeer intrigerende busrit, met naast de chauffeur, die zelfs een lied heeft voorgedragen, ook een japanse vertaalster en de meest interessante toeristische informatie die ik tot nu toe heb gehoord in de bus: de aanprijzing van de plaatselijke vrijgezel, zijnde meest succesvolle en dus rijke, 94-jarige schapenfokker ('een snelle manier om rijk te worden'). Hier heb ik een aantal korte wandelingen gedaan, oa naar Hooker Glacier - voor het eerst echt in zomerse outfit tot bij de gletsjer in de in het water drijvende ijsblokken. Beetje jammer dat ik, terwijl ik van het uitzicht probeer te genieten, gestoord word door een opmerking van een Amerikaanse 'ik dacht een snelweg te horen, maar misschien is het dan een waterval' (!). Daarna via een zalmkwekerij (inderdaad, openbaar vervoer) terug naar de oostkust, waar ik in Oamaru 2 nieuwe pinguinsoorten aan mijn repertoire heb toegevoegd: de geeloogpinguin en de allerkleinste soort, de blauwe pinguin. Beide soorten komen dagelijks rond zonsondergang aan land; de geelogige (kolonie van ongeveer 7!) op het strand net buiten het stadje, de blauwe pinguins hebben zelfs nesten onder huizen. Na 2 minder prettige hostelervaringen (sfeerloze locaties, piepende stapelbedden, snurkende kamergenoten, om 10h stofzuigende schoonmakers naast je bed, inflexibel bij annulering van 1 nacht ivm niet-beschikbaar zijnde bus...pff) was dit hostel een verademing met een zeer bevlogen eigenaresse en leuke andere mensen. Gelijk de volgende dag door naar Dunedin, nog steeds aan de oostkust en met meer studenten dan inwoners - dus een beetje rustig in de vakantie. Verder koud en grijs (de berichten gingen dat het de slechtse zomer in 20 jaar was), dus... geen betere plek om mijn heil te zoeken dan in de bioscoop en Sjakies oh nee Cadbury's chocoladefabriek. In verband met de weersvoorspellingen besloten de zuidkust over te slaan, en door te gaan naar Queenstown, aan het volgende grote blauwe meer, erg toeristisch en de plaats voor extreme sporten en dus inderdaad de plaats waar ook ik me heb gewaagd aan de bungeejump! Op een of andere manier is dat een idee dat in mijn onbewuste langzaam is gaan rijpen, totdat ik al voor dat ik in NZ geland was wist dat dat erbij zou horen voor mij. Wachtend op de bus en kijkend naar andermans sprongen kreeg ik wel een beetje de kriebels, maar eenmaal op het platform viel het reuze mee en heb ik me vooral gehouden aan de tips om na het aftellen vooral niet te twijfelen en (eerst) niet naar beneden maar vooruit te kijken. Vervolgens een paar seconden met mijn hart in mijn keel, maar vervolgens nog tijd over om van het uitzicht te genieten, dat is dus het voordeel van de hoogste, 134m! Vanzelfsprekend een enorme adrenalinekick! Voor degenen die de video nog niet hebben bekeken, zie 'video's'.

Om te voorkomen dat ik hier nog veel meer geld uit zou geven, snel westwaarts gegaan naar Te Anau, in Fjorland, en een 2-daagse kayaktrip geboekt in Doubtful Sound (10x zo groot en met slechts 10% van de toeristen die naar de bekendere Millford Sound gaan). De naam 'Doubtful' dateert van de geschiedenis dat kapitein Cook hier niet in durfde met zijn zeilschip, aangezien hij 'doubtful' was (twijfelde) of hij er ook weer uit zou kunnen zeilen . Om ook jullie kennis een beetje bij te spijkeren, fjorden zijn uitgesleten door ijs (gletsjers), sounds door rivieren. Doubtful Sound is in principe een fjord en heeft dus eigenlijk een verkeerde naam...Het was echt in de middle of nowhere (bereikbaar via boot&busje), we hebben slechts een paar andere boten gezien gedurende 2 dagen. Het kayakken viel onder de categorie 'zeekayakken', maar we hadden zeer rustig weer (geen blauwe lucht maar op dag 2 wel mist die voor een zeer mystieke sfeer zorgde) en dus ook zeer rustig water. En bovendien had ik de eer de boot te delen met de breedgeschouderde gids, dus wat mij betreft was deze trip een eitje (maar ik begreep dat mijn overigens erg gezellige groepsgenoten het toch iets zwaarder hadden) Klein nadeel was het ongelooflijke aantal zandvliegen (alleen aan land), die met hordes tegelijk in de aanval gingen en waaraan je weinig tegenwicht kan bieden wanneer je je handen vol hebt met spullen. Ze bijten zelfs in je gezicht, vlak bij je oog! Gelukkig was er in ons kampement een grote tent van gaas, waar we 'veilig' konden zitten en elkaar konden entertainen met onze kookkunsten (in afwachting van een beschikbare brander en pan) - ik was zeer verbaasd dat we zelf ons eten moesten verzorgen op deze groepstrip en had dan ook bijna een koksbaan voor mezelf gecreerd (aangezien de gids zegt dat er echt niet bij te kunnen doen) - alleen de zandvliegen hebben me hiervan weerhouden. Aangezien ik ondanks vele verbaasde reacties van anderen nog steeds zoveel mogelijk zonder plan probeer te reizen, had ik uiteraard ook nog geen slaapplek geregeld voor na afloop van de kayaktrip (we zouden tenslotte niet al te laat aankomen, dus nog alle tijd om een hostel te regelen). Natuurlijk heb ik even geprobeerd een korting te bedingen bij een van mijn groepsgenoten die in een hostel werkt, waarop mijn kayakgids zei dat hij wel een korting aan kon bieden op zijn bank, oftewel, geregeld! Behalve inwijding tot X-Boxvideospel 'DJ' waarbij je aan een echte draaitafel staat (haha) bovendien uitgenodigd voor een weekendtripje naar de (in een eerder stadium van mijn programma geskipte) Catlins aan de zuidkust met een aantal mensen. Kamperen vrijwel aan het strand, met zeehonden op de camping, geeloogpinguins op loopafstand, 1 blauwe pinguin, op verkenning (4WD noodzakelijk) naar een zeer afgelegen maar prachtig strand en nog naar een of ander 'blue grass festival' geweest - beetje country-achtige muziek(absoluut niet mijn smaak, indrukwekkend dat ze zoveel verschillende bandjes hebben), maar wel gezellig picknicken en mensen kijken (met hoedjes). Daarna was het de hoogste tijd om weer eens een meerdaagse trekking te doen, dit keer de Keplertrack (startpunt Te Anau). 3 dagen, met bagage (slaapzak, kookspullen en eten) in temperaturen van 30+ met erg weinig schaduw en veel klimmen... Klinkt vreselijk? Welnee... af en toe een uitdaging, maar vooral ook prachtige uitzichten vanaf de bergkam (het regent bijzonder veel in dit deel van het land, dus het komt ook vaak genoeg voor dat men in regen en/of mist loopt, zonder ook maar enige vorm van uitzicht). Mijn eerste overnachtingen in een hut, met slaapzalen van ongeveer 30 personen, keukens met gas, een ranger die verantwoordelijk is voor onderhoud van het pad en de hut (met als lievelingsgespreksonderwerp toilletverstoppingsverhalen) en de vogel Kea die er als je niet uitkijkt vandoor kan gaan met je schoenen (of je tas zelfs kan openmaken). Hier in NZ is het aanbod van kant-en-klaar-trekkingvoedsel duidelijk stukken uitgebreider dan in Zuid-Amerika - grappig om een halve hut te zien zitten met dezelfde zakken (kokend water toevoegen, 10 minuten wachten en de inhoud is veranderd in pasta met groente..). Samen gelopen met belgische Sarah (die ik later in Nelson nog weer tegen ben gekomen) en amerikaanse Kyle. De laatste dag met Kyle een inschattingsfout gemaakt, waardoor we behoorlijk door moesten lopen om via een korte duik in het meer de (laatste) bus te halen (we hebben het laatste stuk van de route, dat niet zo bijzonder blijkt te zijn, geskipt). Terug in Te Anau (waar ik, ondanks dat gids Will zelf niet aanwezig was, toch in zijn huis kon logeren) samen met Kyle lekker uit eten, en ondertussen de volgende sms-conversatie gehouden met Greg, woonachtig in Wanaka en een couchsurfhost. Via www.couchsurfing.org kun je ofwel je eigen bank aanbieden ofwel een bank zoeken om gratis bij mensen thuis te logeren, met het idee dat dat een culturele uitwisseling is uiteraard - fantastische uitvinding! En een alternatief waar ik dus duidelijk aan toe was, het brengt je in zeer interessante situaties en gesprekken.

- Hi! Am arriving in Wanaka tomorrow around 14h. I would love to stay at your couch so hope to hear if that fits into your scedule... See you, Carolien
- Hi it's Greg here. I'm away till the night of the 7th. You want to stay in my caravan and water my garden and feed my chickens until I return home? I live about 5 km from Wanaka :-)
- Hi Greg! Chickens, that sounds like fresh eggs for breakfast?! I would love to take care of them, but only if there is any public transport availabe to your place..
- There is no public transport to my place but I can arrange a ride for you. And it's very easy to hitch out there. Greg :-)
- Well, it's an adventure, so why not? What do you suggest for pickup?

En zo ... werd ik opgehaald en rondgeleid door zijn exvrouw ('Waar ken jij Greg van?' - 'Eigenlijk ken ik hem helemaal niet'): zelf gebouwd houten huisje met buitenkeuken, composttoilet (dus dat wordt gebruikt voor de tuin), zithoek van autostoelen in de tuin, ergens een hoekje met een bad in de tuin, een groen geverfde caravan, een behoorlijk grote (moes)tuin (grotendeels voorzien van sproei-installatie die ik alleen maar hoefde in te schakelen) en niet te vergeten de zeer aanhankelijke dikke zwarte kater (die leeft van konijntjes..). Ingewerkt door buurman Pete (die zelf permanent in een caravan woont) en vervolgens meegenomen naar het zwembad van een van de andere buren (ondertussen nog een stadsbus alias huis gepasseerd). Klein nadeel was namelijk dat de douche binnen en daarmee onbereikbaar was, terwijl het dus de warmste week van het jaar was.. Vervolgens een fiets geleend bij buurman Paul, et voila, zo snel kan inburgering een feit zijn . De volgende dag op canyoningtrip geweest, met ontzettend veel abseilen (al dan niet door watervallen), glijden en springen van rotsen - geweldig! Ben dus niet echt bang voor hoogte, maar vind het wel een beetje spannend als je uitgelegd wordt waar je terecht moet zien te komen (en waar niet.. in verband met rotsen onder het water...). Toppunt toch zeker de salto van een rots! En slechts 1 dagje een beetje hoofdpijn en last van mijn nek.. waarschijnlijk door de laatste, redelijk hoge sprong, waarbij je door het drukverschil een soort van klap op je hoofd krijgt van je eigen helm als je in het water landt... Wanaka zelf is een lieflijk plaatsje aan wederom een prachtig blauw meer... oftewel, besloten nog iets langer te blijven en op jacht te gaan naar een toegangskaartje voor het uitverkochte muziekfestival met kiwibands (www.ripponfestival.co.nz). Uiteindelijk een kaartje bemachtigd aan de ingang, al snel mijn Te Anau-vrienden gevonden en enorm genoten van een waanzinnige dag. Allereerst de locatie: aan het meer, tussen de wijngaarden, waarbij het podium op het laagste punt staat, zodat iedereen met parasols, kleedjes en picknickgerei op de heuvel zit, fantastisch weer (hoewel eigenlijk te warm...maar er was een mogelijkheid met een soort veevervoerwagen naar het strand gebracht te worden voor een verfrissende duik en af en toe een watergevecht was ook verfrissend) en ... leuke muziek! Na veel sms en telefooncontact heb ik de volgende dag dan eindelijk Greg in levende lijve ontmoet. Een enorm positieve, grappige, (woestaantrekkelijke ) en inspirende persoonlijkheid, ecofarmer en met als stokpaardje het feit dat NZ volgens hem onterecht een groen imago heeft, dat er veel te veel bestrijdingsmiddelen worden gebruikt. Hij wil hierover een TV-serie maken. Als dank voor onze werkzaamheden heeft hij met allemaal groenten uit eigen tuin heerlijk voor Pete en mij gekookt.

De volgende dag doorgereisd naar Fox Glacier, een van de twee bekende gletsjers vlakbij de (west)kust. Fiets geleend bij het hostel en een beetje rondgewandeld bij de gletsjer. De volgende dag mijn langste busreis hier in NZ gemaakt, 10 uur, met bestemming Nelson, aan de noordkust van het zuidereiland. Hier had ik ook weer een couchsurfadresje gevonden, dit keer bij Hardy, een 23 jaar geleden geemigreerde duitser, destijds behoorlijk linksradicaal en actief in de krakersbeweging, nu oa schrijver. Hij was zijn huis aan het verven aangezien hij het binnen een week zou gaan verhuren, maar dat viel behoorlijk tegen (in verband met rotting veel vervanging nodig). En dus.. heb ik mezelf eindelijk weer eens een dagje echt nuttig gemaakt door een handje te helpen en te schuren schuren schuren... Zo bijzonder dat hij in zulke omstandigheden nog gewoon iemand in huis neemt! En bovendien gewoon doorging met zijn drukke sociale leven, waarin ik dus ook gewoon werd meegenomen (fish&chips eten, biertjes drinken). Volgende bestemming was Abel Tasman Nationaal Park, dat met name bestaat uit prachtige baaien en zowel wandelend als per boot te bezoeken is. Bij de watertaxi dan eindelijk mijn eerste onverwachte ontmoeting met een bekende uit NL, vervolgens een behoorlijk onstuimig bootritje en daarna begonnen met 1 dag wandelen (Totaranui-Bark Bay), inclusief een tij-afhankelijke oversteek, oftewel, wachten tot het eb wordt (maar als nog een wadloopgevoel, met water tot ver boven de knie). Luxe gekampeerd, dat wil zeggen, de spullen zijn door de boot afgeleverd. Ontzettend genoten van mijn picknickdiner op het strand onder het genot van een prachtige, roze, zonsondergang! De volgende dag met een groep gekayakt van Bark Bay tot Kaiteriteri, waarbij we zelfs een klein stukje hebben gezeild (een hele aparte ervaring). Prachtig! Na anderhalve bewolkte stranddag in Kaiteriteri door naar Picton, om gelijk de volgende dag te beginnen aan de Queen Charlotte Track in de Marlborough Sounds. Totale lengte 71km, maar ik heb 12 km afgesneden met een boot (3 dagen gelopen). Ook erg mooi, niet druk, maar deels bereikbaar via een weg, waardoor er er veel accomodatiemogelijkheden zijn (in diverse luxegraden), wat blijkbaar erg veel oudere lopers aantrekt (die bovendien verwonderd blijken te zijn dat ik kampeer en zelf kook). Overigens was het wederom luxekamperen hoor, dus de spullen werden steeds per boot vervoerd. Met wel als voordeel dat ik lekker droog (want buiten regende het behoorlijk) binnen een graantje mee kon pikken van de olympische winterspelen (mannen finale snowboard halfpipe) en mezelf kon trakteren op koffie en wijn!

En toen... was het tijd om het zuidereiland te verlaten en via de 3-uur durende ferry de oversteek te maken naar het noordereiland (Picton - Wellington). En jawel, ook hier had ik een couch gevonden, bij een stel en een huisgenoot, woonachtig in een groot huis met warmwaterbad in de tuin (en zich af en toe uitdossen in Middeleuwse gewaden en naar speciale kampen gaan..). En... gelijk de volgende dag een ware dessertparty! Met een gemiddelde opkomst van 25 mensen doen ze dat 3-4 keer per jaar, inclusief een thema en en verkiezing van de beste op basis van thema en smaak. Thema van deze keer was ' Around the world in 80 days', met als bijdragen onder andere een cake in de vorm van een vikingschip (veel chocolade, maar ook een soort bosbessensaus als symbool voor al het vergoten bloed...), een compilatie van chocoladepudding met verschillende ingredienten, symbool staand voor het resultaat van diverse bezochte toiletten in 80 dagen... Geweldig om te zien hoe creatief mensen kunnen zijn! Gisteren afgesproken met Dan, een van de Antarcticagidsen die hier woont, grappig om die hier te zien. Hij wist me te vertellen dat het nederlandse kabinet gevallen was (!) en dat de plaatselijke supermarkt stroopwafels en drop verkoopt (en meer ' typisch Nederlandse waar', zoals Bolletje Beschuit, Hak Rode Kool met appeltjes en Euroshopper hagelslag)!

Zo, dat was weer een heel verhaal, maar nu zijn jullie weer volledig op de hoogte! Succes met alles in NL!

Groetjes en liefs,

Carolien

Geland in kiwiland

Dag allemaal!

Hèhè, het is me eindelijk gelukt een fotoselectie te maken van Antarctica om aan jullie te laten zien...minder dan 216 stuks was wat mij betreft onmogelijk, dus neem even de tijd zou ik zeggen.

En dan natuurlijk nog even een update van mijn belevenissen. Kerst heb ik inderdaad wandelend doorgebracht in nationaal park Torres del Paine, de welbekende 'W'-hike, dit keer zowaar met volledige kampeeruitrusting en eten voor 4 dagen op mijn eigen rug,ik word nog eens professioneel hiker!Ondanks het feit dat ik wel op campsites kampeerde, toch een ultiem gevoel van vrijheid met mijn eigen tentje (niet weggewaaid bij windstoten van 50 km/h)en op mijn gasstelletje opgewarmde ravioli-uit-blik als kerstmaal.Vol van Antarctica-indrukken, zowel wat betreft natuur als de mensen,het feit dat mijn verblijf in Zuid-Amerika ten einde liep(en ik nog steeds geen genoeg van dit continent kan krijgen!) en bovendien de normale 'wat heeft het afgelopen jaar mij gebracht'-overdenkingen (niets dan goeds!) in december, maakten dat ik echt even behoefte had aan een aantal dagen (overheersend) zonder andere mensen- heerlijk!

Vervolgens op naarValparaiso, een kustplaats 100 km van hoofdstad Santiago en naar het schijnt dé plaats om het nieuwe jaar in te luiden door middel van een 3-daags nieuwjaarsfestival. Ik kan niet anders zeggen dan dat dat helemaal waar is ... behalve dan dat ik en een handjevol prettig gestoorde maar erg gezellige mensenonze 3-daagse van de 29e tot en met de 31e hebben gehouden- de youtubevideo's zal ik op mijn schaduwblog plaatsen . Oudjaarsavond zijn we begonnen in het hostel met lekkere hapjes, vervolgens onder het genot van champagne een spetterende vuurwerkshow bekeken vanaf het centrale plein (op 1 minuut lopen) en daarna dansen op straat... geweldig! Gelukkig en bewonderenswaardig ben ikniet in een van de vele vechtpartijtjesbeland of geraaktdoor rondvliegend glas...Op nieuwjaarsdag was het tijdvoor mijn allereerste nieuwjaarsduik - waarbij een muts niet nodig is in Chilimaarwaar het wel oppassen geblazen is voor de enorme(onder)stroming.Wat mij betreft geen betere manier om mijn verblijf in Zuid-Amerika af te sluiten!

Vervolgens nog een paar rustige daagjes in Santiago en op 5 januari, na een middagje biertjes drinkend in (!) het zwembad met een van mijn Valparaisovrienden (die dezelfde vlucht had)om 23h vertrokken naar Auckland, Nieuw-Zeeland, waar ik na 13 uur vliegen op 7 januari om 4.20 aankwam. Huh?! Inderdaad, 6 januari 2010 is voor mij 'de dag die niet bestaat'!

In Auckland werd ik opgevangen door Baukelien, die ik van roeivereniging Gyas in Groningen ken en die 2 dagen later na een vakantie van 4 weken terug zou vliegen naar Nederland, perfecte timing voor een meet&greet (én om weer even wat spulletjes naar Nederland te laten vervoeren). Zijheeft me ingewijd in de plaatselijke cultuur - die vooral erg westers is! Oftewel, genoten van het uitzicht over de stad vanuit de Skytower (veel water en wolkenkrabbers), lekker in het zonnetjetennis gekeken (halve finale dames ter voorbereiding op Australian Open oid) met temperament volle italiaanse spelers en een hilarische commentator ('als kiwi's supporten we graag de underdog'), een biertjein de haven (oh oh oh wat duur in vergelijking met Zuid-Amerika) en mijn eerste 'fish and chips' - waar alle kiwi's enozzies die ikonderweg ontmoet altijd lyrisch over zijn! ZodraBaukelien (helaas veel te snel) naar Nederland vertrokken was, werd ik met de auto opgehaald voor een cricketwedstrijd (saai!) door Marcus,dieik heb ontmoet op mijn brandende boot-avontuur op het Titicacameer - gekhoor, omeen medereiziger ineens inde ' normale wereld' te zien.De volgende dag een vlucht naar Christchurch op het zuidereiland genomen waar ik nu aan het logeren ben bij Michelle -jawel,heb ik ontmoet opdiezelfde boot. Ondanks dat zede dag ervoor was verhuisd en 's ochtends mijn mailtjepas had gelezen,konik gelijk aanschuiven vooreen familiebbq en een surfuitje... een gastvrijheid waarmenig Nederlander nog wat vankan leren!

Met mijnnieuwe Lonely Planet en de tot nu toe vergaarde input is het nu dus weer tijd om plannen te maken om dit land te gaan ontdekken...

See you!

Carolien