Bula! (oftewel, 'hallo' in het Fijisch),

Jawel, een mailtjeFiji - ik heb het dus gehaald!

Na alle douneformaliteiten volbracht te hebben (nee hoor, geen enkele check op mijn 'duur betaalde' verlengde visum), dutyfree getankt (400 liter) te hebben ende dutyfree-drankbestelling (niet voor onderweg!) in ontvangst te hebben genomen, laten we op zaterdag 29 mei rond 11.30h dan eindelijk de haven van Opua in Nieuw-Zeeland achter ons. Jetzt geht's los! Schipper Harry, zijn oostenrijkse date Regula (die in principe had gerekend op een zonnige cruisingvakantie rondom Fiji maar in verband met de vertraging daarvoor in de plaats een zeeziektevakantie heeft gekregen), een handjevol automatische piloten en ik, op onze boot Vivaci. De zeilen worden gehesen in een matige wind maarstralende zon, de automatische piloot wordt ingeschakeld en... tijd voor zwaaien naar de dolfijnen onder het genot van een cappuchino - met versgemalen koffiebonen en opgeklopte melk (waar ik het idee vandaan had gehaald oploskoffie te drinken?! Of theezakjes te gebruiken als je ook losse thee kan zeven met een theezeefje?!).Ik moet zeggen dat het even wennen was, om voort te bewegen door het water, zonder dat er iemand aan het roer zat... met name 's nachts!Rond zonsondergang (18h) zien we het laatste land aan de horizon verdwijnen en zijn we voor 15 dagenaan de zee overgeleverd...

Tijdens onze overtocht zien wevooral veel verschillende gedaantes zeewater: van een golfslagbad met allemaal kleine golfjes via hoge golven van 3m totlange golven van 100m.Met vanzelfsprekendookeen constant op de golven schommelende boot, waarbij de windrichting bepaalt aan welke kant van je bed je slaapt (lees: tegen de wand gedrukt wordt) en waarbij alles wat je doet zoveel meer tijd kost dan normaal gesproken, aangezien je jezelf ook nog in evenwicht moet zien te houden. En ja, misschien ook deels aangezien Harry erg op kwaliteit gesteld is, midden op zee of niet . Het gasfornuis met oven (om zelf brood te bakken) blijft overigens altijd waterpas, net als de tafel - maar het blijft eng om voor je gevoelde tafel met daarop hete vissoepin de richting van de grond te zien bewegen Vissoep vande kop van een mahi mahi wel te verstaan, vanzelfsprekend zelf gevangen (wat gewoon een kwestie is van de lijn uitgooien achter de boot) en vakkundig opengesneden doorgepensioneerd chirurg Harry.

De eerste dagenwas de wind niet zeer gunstig (lees: tegenwind) maar de laatste dagenzeer gunstig -dat wil zeggen, zuid/zuidoost - waarbij we zelfseenmaal het spinnakerzeil hebben gehesen.Helaas (maar vanzelfsprekend) was bijmotoren ook noodzakelijk. Slechts 1 stormachtige dag met een windkracht van rond de 40 knopen per uur, met de volgende dag wind uit tegengestelderichting, met als gevolg: botsende golven.. wat zelfs mij over de reling heeftdoen hangen En dan waren er natuurlijk nog de prachtigezonsondergangen en sterrenhemels.

De eerste nachten hebben weeen wachtensysteem gedraaid, aangezien we nog dichtbij de kust waren. Vervolgens een nacht met de zeilen 'in slaapstand' (in verband met gebrek aan wind) en daarna stak Harry elke 45 minuten even zijn hoofd aan dek om te checken of alles nog ok was (stand van de zeilen, koers en eventuele andere boten met wie dan indien nodigvia de radio afgestemd werd of we op ramkoers zaten of niet ...Metchinese vissersbotenis ditoverigensnogal lastig gebleken Wat betreft radiocontact: tijdens de gehele overtocht waren we 2x per dag in contact met eenbevriende boot in Nieuw-Zeeland, aan wie we onze coordinaten doorgaven en van wie we de (meestal onjuiste) weersvoorspellingen kregen (een tweedebron was overigens via email, inderdaad, midden op zee te ontvangen!).En van wie we het laatste nieuws hoorden, over bijvoorbeeld een boot op weg van Australie naar Nieuw-Zeeland die in een storm zijn mast heeft verloren en via een Maydayoproep gered is..

Met werkende autopilot kanHarryde boot dus zonder problemen zelfstandig zeilen en doet dan ook het meeste werk zelf. Deze boot met twee fokken en een enorme hoeveelheid aan lijnen ging mijn zeilniveau bijna een beetje te boven - had ik eindelijk door welke kleur lijn waarvoor was, ging Harry over tot vervangen vanenkele lijnen...Helaas heeft de elektrische autopilot het begeven na iets teveel regen (wie ontwerpt zoiets?), waardoor we de laatste 3 dagen en nachten constant zelf moesten sturen. 1,5 Uur aan het roer, 3 uur slapen.... met als logisch gevolg dat wegebroken aankwamen ... Goed dus dat we met z'n 3-enaan boord waren! Regula zorgde bovendien ook voor leuk entertainment, door stug vol te houden omallerlei dingen (kopjes, voedsel) buiten op de bank te zetten inplaats van op de grond, zodat... er nogal eens iets op de grond belandde - grappig om Harry's reactie daarop te zien. Of te proberen de afwas aan dek tedoen in plaats van binnen, terwijl we aan het zeilen zijn... ik ben maar snel gaan helpen, om te voorkomen dat we zonder servies zouden komen te zitten.

Na 8 dagen oftewel 800 mijl non-stopvaren hebben we even een 3-daagse pauze ingelast... bij het Minerva Reef. Zoals iemand schreef in een mail 'Ik heb het even opgezocht op Google, en wachtte tot ik behalve de punaise nog meer te zien zou krijgen, maar dat gebeurde niet' - een speldeknop in de Pacific Ocean dus. In verband met een klein typefoutje van Harry in het GPS-systeem bleken we in plaats van 15 ineens nog 65 mijl te gaan te hebben, met als gevolg dat wein het donker aankwamen. Met mij aan het roer en Harry met zijn neus in de GPS hebben we een prachtige teamprestatie neergezet, oftewel, we zijn zonder iets te raken door de ingang van de reefring naar binnengevaren - goed dat ik tijdens een teamuitje al eens hadgeoefend met geblinddoekt autorijden met aanwijzingen van een collega Voldaan hebben we het anker laten zakken en de champagne ontkurkt! In plaats van een vis te vangen bij binnenkomst, zijn we er een verloren - ons aas wel te verstaan (in de vorm van een plastic vis). Het waterpeil bleek hoger dan normaal, waardoor snorkelen (en vissen) aan de buitenzijde van het reef niet mogelijk was, maar uiteraard hebben we wel 'wadgelopen' en gezwommen, niet afgeschrikt doorwederom eenmachtig verhaal van Harry - over een zeiler die tijdens het vissen (ok, 20 meter diep in het territorium van een haai) aangevallen is door een haai en daarbij zijn arm verloren heeft (en met veel mazzel door een eveneens aanwezige vissersboot naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis gebracht kon worden, in Tonga).Andere activiteiten waren reparatie van een stag (Harry); mastklimmen en dutjes in het grootzeil (Regula en ik); rummicubben enkolonisten, het verkleinen van de drankvoorraad en natuurlijk bijslapen (in het midden van mijn bed!). Verder hebben weDrew's verjaardag gevierd! Heel bizar - op onze 3e dag kregen we buren (4 personen), die ons uitnodigden voor een borrel. Terwijl Harry een consult hield in verband met Drew's bezeerde knie(hilarisch genoeg had hij zijn eigen hoofdregel verbroken enop sokken rondgelopen, waarbij hij ter val is geraakt) hebben Regula en ikonze ogen uitgekeken: een wasmachine, vaatwasser, 4-pits gasfornuis maar met name 2(2!) douches (DOUCHES!). Aangezien het zo gezellig was en het bovendien hoosde buiten,zijn we ook maar blijven eten. Eenmaal weer vanboord geklommen in onze dinghy Vivacino waren we blij dat Harry het ankerlicht had ontstoken in deze donkere nacht.

Waarom zo'n ophef over de douches zul je je afvragen? Aangezien wij als we geluk hadden konden douchen met een door de zon verwarmde waterzak op het voordek, bij voorkeur gevuld met opgevangen regenwater (al dan niet uit de dinghy geschept),wat natuurlijk niet kan als de zeete wild is. In dat geval konden we een beetje poedelen met een emmertje. In alle gevallen gold bovendien: niet teveel water! Oftewel, waar je dus normaal gesproken je haar zou willen wassen na een duik in de zee, wasten wij ons haar, inderdaad, tijdens onze duik in de zee. En weekten wij onze kleding in zoutwater.. En wasten de afwas in zoutwater, afgespoeld met zoetwater (dit laatste overigens alleen in het Minerva Reef). Watermanagement met een hoofdletter 'W'.

Opzondag 13 juni rond 08.30h was het dan eindelijk zover: we gaan (na wederom vakkundig ontwijken van reef)voor anker gaan bij het onbewoonde maar met palmbomenbegroeide eilandje Nukulau, Fiji! Aangezien het niet mogelijk isin het weekend alle douaneformaliteiten te regelen, varen weop dinsdag de met scheepswrakken bezaaide haven vanhoofdstad Suva binnen. We hijsen onze gele quarantaine vlag en wachten af, tot een delegatie van 5 man aan boord komt met een stapel papierwerk en een stempel voor onze paspoorten. De volgende dag moeten we echter nog eens van hot naar her in de stad, om allerleibetalingen te doen. Welkom in Fiji!

Al met al weer een prachtervaring, volkomen anders dan op een Tall Ship, je bent veel meer betrokken van alles wat er gaande is. Harry is behalve een enorm ervaren zeiler (ik heb me geen seconde onveilig gevoeld) een zeer eigenzinnig persoon maar ook zeer aangenaam gezelschap (een levensgenieter met aandacht voor natuur en cultuur) dus ik heb besloten hem tijdens zijn oversteek van Fiji naar Vanuatu nogmaals te vergezellen. Dat is overigens slechts3 a 4 dagen varen.

Inmiddels is hetalweer 2 weken later en ben ik meheerlijk aan het onderdompelen in de plaatselijke cultuur(en de zon!). Daarover later meer!

Moce! ('c' uitspreken als 'd')

Carolien