Kia ora tatou, oftewel, hallo allemaal in het Maori (de eerste bewoners)

De hoogste tijd om weer eens wat van me te laten horen, maar.. waar te beginnen? Ook dit keer had ik me van te voren niet echt in het land verdiept, maar ik vind het een enorm interessant land, wat betreft ligging (op de rand van een aardplaat maar ook geisoleerd van ieder ander land) en natuur (bergen, vulkanen, gletsjers, zee, fjorden, gigantische blauwe meren, pinguins, dolfijnen, walvissen), relatief zeer korte geschiedenis (in 1642 ontdekt door onze eigen Abel Tasman) en het enorme scala aan mogelijkheden voor vrijetijdsbesteding/toerisme (van strand tot wintersport). Het hele land telt slechts 4 miljoen inwoners, waarvan er 1 miljoen op het (ruige) zuidereiland wonen en er dus slechts (op Auckland na) kleine steden en dorpjes zijn en vrijwel geen meerbaansweg te vinden is. Verder een cultuur, die hoewel westers, toch zeker verschilt van de Nederlandse, in de zin van bijzonder vriendelijke en vaak grappige mensen, zelfs in de supermarkt en op straat (ok, deels is dat slechts ' small talk' en zijn ze niet daadwerkelijk geinteresseerd, maar toch); een relaxte levensinstelling, met name 'werk om te leven, leef niet om te werken'; enorme gastvrijheid; typisch accent met ook typisch taalgebruik; woningbouw veelal van hout en slechts een verdieping; (enkele) mensen die op blote voeten lopen (zelfs op straat, in supermarkt en in museum). Met name britse, maar ook franse en nederlandse invloeden - grappig om bijna van iedere local die ik spreek te horen te krijgen dat ze wel op een of andere manier gerelateerd zijn aan NL. Kortom, zoals zovelen mij van te voren verzekerd hebben, in een woord prachtig...Maar voor mij: geen Zuid-Amerika. Waar ik mee bedoel te zeggen dat ik persoonlijk de voorkeur geef aan landen met een totaal andere cultuur dan de Nederlandse (Westerse), oftewel, waar de cultuur letterlijk op straat ligt en elke dag 24 uur lang een avontuur is, zelfs de dagelijkse boodschappen. Een ander soort land, dus logischerwijs ook andere toeristen. Allereerst enorm veel Duitsers, veel mensen die op basis van een strak tijdschema reizen, verder ofwel veel relatief oudere mensen, ofwel jonge mensen. De puberbussen heb ik goed ontweken, maar ben wel wat soloreizigers tegengekomen die zichzelf met name erg stoer vinden en er een sport van maken zoveel mogelijk gebruik te maken van de woorden 'sweet', 'no worries' en 'awesome' (net als de kiwi's, maar dat is gewoon niet hetzelfde). Verder reizen veel mensen hier met eigen vervoer (auto of camper) en ook al slapen ze wel in hostels, op een of andere manier staan die samenreizende mensen niet het meest open voor contact met andere mensen. Niet dat ik daar zelf constant behoefte aan heb, het is meer een geconstateerd verschil met reizen in Zuid-Amerika en het is natuurlijk altijd zo dat de uitzonderingen de regel bevestigen, het kost alleen wat meer moeite om 'leuke' cq gelijkgestemde reizigers te ontmoeten. De hostels zelf, met vaak beperkte openingstijden van de receptie, reserveren vrijwel noodzakelijk waarbij altijd je creditcardnummer en verwachte aankomsttijd wordt gevraagd...En tot slot bussen die je via internet reserveert en die slechts haltes hebben bij hostels (kiwi's hebben allemaal hun eigen vervoer). Welkom terug in de gestructureerde westerse wereld...maar ach, nog even en dan zit ik alweer in Azie

Wat heb ik hier zoal gezien en gedaan? Nadat ik de ergste omgekeerde cultuurschok rustig te boven was gekomen tijdens mijn logeerpartijtje in Christchurch, ben ik naar Akaroa gegaan, op het schiereiland Banks Peninsula aan de oostkant, enigszins in franse sferen aangezien de Fransen via deze weg hebben geprobeerd NZ te veroveren. Dit was mijn eerste busreis in NZ met openbaar vervoer, en was dan ook hoogst verbaasd het gevoel te hebben in een toeristische tour terecht te zijn gekomen - een constant via microfoon pratende chauffeur (met informatie van wisselende interessante waarde, zoals ' rechts ziet u een boerderij'...die hebben we in NL ook hoor), fotostops en zelfs een kaasproeverij (nogmaals: als je uit NL komt...). Hier heb ik een of eigenlijk twee (eerste keer was het weer te slecht en daardoor het uitje te kort) zeiltripjes gedaan tussen de hectordolfijnen (die erg graag voor de boot zwemmen, aangezien dat hen minder energie kost) - erg helder water en wel 6 tegelijk! Vervolgens naar Lake Tekapo, het eerste enorm grote en prachtig blauwe meer van mijn bezoek aan NZ. Daarna naar Mount Cook, met 3755m de hoogste berg van NZ. Wederom een zeer intrigerende busrit, met naast de chauffeur, die zelfs een lied heeft voorgedragen, ook een japanse vertaalster en de meest interessante toeristische informatie die ik tot nu toe heb gehoord in de bus: de aanprijzing van de plaatselijke vrijgezel, zijnde meest succesvolle en dus rijke, 94-jarige schapenfokker ('een snelle manier om rijk te worden'). Hier heb ik een aantal korte wandelingen gedaan, oa naar Hooker Glacier - voor het eerst echt in zomerse outfit tot bij de gletsjer in de in het water drijvende ijsblokken. Beetje jammer dat ik, terwijl ik van het uitzicht probeer te genieten, gestoord word door een opmerking van een Amerikaanse 'ik dacht een snelweg te horen, maar misschien is het dan een waterval' (!). Daarna via een zalmkwekerij (inderdaad, openbaar vervoer) terug naar de oostkust, waar ik in Oamaru 2 nieuwe pinguinsoorten aan mijn repertoire heb toegevoegd: de geeloogpinguin en de allerkleinste soort, de blauwe pinguin. Beide soorten komen dagelijks rond zonsondergang aan land; de geelogige (kolonie van ongeveer 7!) op het strand net buiten het stadje, de blauwe pinguins hebben zelfs nesten onder huizen. Na 2 minder prettige hostelervaringen (sfeerloze locaties, piepende stapelbedden, snurkende kamergenoten, om 10h stofzuigende schoonmakers naast je bed, inflexibel bij annulering van 1 nacht ivm niet-beschikbaar zijnde bus...pff) was dit hostel een verademing met een zeer bevlogen eigenaresse en leuke andere mensen. Gelijk de volgende dag door naar Dunedin, nog steeds aan de oostkust en met meer studenten dan inwoners - dus een beetje rustig in de vakantie. Verder koud en grijs (de berichten gingen dat het de slechtse zomer in 20 jaar was), dus... geen betere plek om mijn heil te zoeken dan in de bioscoop en Sjakies oh nee Cadbury's chocoladefabriek. In verband met de weersvoorspellingen besloten de zuidkust over te slaan, en door te gaan naar Queenstown, aan het volgende grote blauwe meer, erg toeristisch en de plaats voor extreme sporten en dus inderdaad de plaats waar ook ik me heb gewaagd aan de bungeejump! Op een of andere manier is dat een idee dat in mijn onbewuste langzaam is gaan rijpen, totdat ik al voor dat ik in NZ geland was wist dat dat erbij zou horen voor mij. Wachtend op de bus en kijkend naar andermans sprongen kreeg ik wel een beetje de kriebels, maar eenmaal op het platform viel het reuze mee en heb ik me vooral gehouden aan de tips om na het aftellen vooral niet te twijfelen en (eerst) niet naar beneden maar vooruit te kijken. Vervolgens een paar seconden met mijn hart in mijn keel, maar vervolgens nog tijd over om van het uitzicht te genieten, dat is dus het voordeel van de hoogste, 134m! Vanzelfsprekend een enorme adrenalinekick! Voor degenen die de video nog niet hebben bekeken, zie 'video's'.

Om te voorkomen dat ik hier nog veel meer geld uit zou geven, snel westwaarts gegaan naar Te Anau, in Fjorland, en een 2-daagse kayaktrip geboekt in Doubtful Sound (10x zo groot en met slechts 10% van de toeristen die naar de bekendere Millford Sound gaan). De naam 'Doubtful' dateert van de geschiedenis dat kapitein Cook hier niet in durfde met zijn zeilschip, aangezien hij 'doubtful' was (twijfelde) of hij er ook weer uit zou kunnen zeilen . Om ook jullie kennis een beetje bij te spijkeren, fjorden zijn uitgesleten door ijs (gletsjers), sounds door rivieren. Doubtful Sound is in principe een fjord en heeft dus eigenlijk een verkeerde naam...Het was echt in de middle of nowhere (bereikbaar via boot&busje), we hebben slechts een paar andere boten gezien gedurende 2 dagen. Het kayakken viel onder de categorie 'zeekayakken', maar we hadden zeer rustig weer (geen blauwe lucht maar op dag 2 wel mist die voor een zeer mystieke sfeer zorgde) en dus ook zeer rustig water. En bovendien had ik de eer de boot te delen met de breedgeschouderde gids, dus wat mij betreft was deze trip een eitje (maar ik begreep dat mijn overigens erg gezellige groepsgenoten het toch iets zwaarder hadden) Klein nadeel was het ongelooflijke aantal zandvliegen (alleen aan land), die met hordes tegelijk in de aanval gingen en waaraan je weinig tegenwicht kan bieden wanneer je je handen vol hebt met spullen. Ze bijten zelfs in je gezicht, vlak bij je oog! Gelukkig was er in ons kampement een grote tent van gaas, waar we 'veilig' konden zitten en elkaar konden entertainen met onze kookkunsten (in afwachting van een beschikbare brander en pan) - ik was zeer verbaasd dat we zelf ons eten moesten verzorgen op deze groepstrip en had dan ook bijna een koksbaan voor mezelf gecreerd (aangezien de gids zegt dat er echt niet bij te kunnen doen) - alleen de zandvliegen hebben me hiervan weerhouden. Aangezien ik ondanks vele verbaasde reacties van anderen nog steeds zoveel mogelijk zonder plan probeer te reizen, had ik uiteraard ook nog geen slaapplek geregeld voor na afloop van de kayaktrip (we zouden tenslotte niet al te laat aankomen, dus nog alle tijd om een hostel te regelen). Natuurlijk heb ik even geprobeerd een korting te bedingen bij een van mijn groepsgenoten die in een hostel werkt, waarop mijn kayakgids zei dat hij wel een korting aan kon bieden op zijn bank, oftewel, geregeld! Behalve inwijding tot X-Boxvideospel 'DJ' waarbij je aan een echte draaitafel staat (haha) bovendien uitgenodigd voor een weekendtripje naar de (in een eerder stadium van mijn programma geskipte) Catlins aan de zuidkust met een aantal mensen. Kamperen vrijwel aan het strand, met zeehonden op de camping, geeloogpinguins op loopafstand, 1 blauwe pinguin, op verkenning (4WD noodzakelijk) naar een zeer afgelegen maar prachtig strand en nog naar een of ander 'blue grass festival' geweest - beetje country-achtige muziek(absoluut niet mijn smaak, indrukwekkend dat ze zoveel verschillende bandjes hebben), maar wel gezellig picknicken en mensen kijken (met hoedjes). Daarna was het de hoogste tijd om weer eens een meerdaagse trekking te doen, dit keer de Keplertrack (startpunt Te Anau). 3 dagen, met bagage (slaapzak, kookspullen en eten) in temperaturen van 30+ met erg weinig schaduw en veel klimmen... Klinkt vreselijk? Welnee... af en toe een uitdaging, maar vooral ook prachtige uitzichten vanaf de bergkam (het regent bijzonder veel in dit deel van het land, dus het komt ook vaak genoeg voor dat men in regen en/of mist loopt, zonder ook maar enige vorm van uitzicht). Mijn eerste overnachtingen in een hut, met slaapzalen van ongeveer 30 personen, keukens met gas, een ranger die verantwoordelijk is voor onderhoud van het pad en de hut (met als lievelingsgespreksonderwerp toilletverstoppingsverhalen) en de vogel Kea die er als je niet uitkijkt vandoor kan gaan met je schoenen (of je tas zelfs kan openmaken). Hier in NZ is het aanbod van kant-en-klaar-trekkingvoedsel duidelijk stukken uitgebreider dan in Zuid-Amerika - grappig om een halve hut te zien zitten met dezelfde zakken (kokend water toevoegen, 10 minuten wachten en de inhoud is veranderd in pasta met groente..). Samen gelopen met belgische Sarah (die ik later in Nelson nog weer tegen ben gekomen) en amerikaanse Kyle. De laatste dag met Kyle een inschattingsfout gemaakt, waardoor we behoorlijk door moesten lopen om via een korte duik in het meer de (laatste) bus te halen (we hebben het laatste stuk van de route, dat niet zo bijzonder blijkt te zijn, geskipt). Terug in Te Anau (waar ik, ondanks dat gids Will zelf niet aanwezig was, toch in zijn huis kon logeren) samen met Kyle lekker uit eten, en ondertussen de volgende sms-conversatie gehouden met Greg, woonachtig in Wanaka en een couchsurfhost. Via www.couchsurfing.org kun je ofwel je eigen bank aanbieden ofwel een bank zoeken om gratis bij mensen thuis te logeren, met het idee dat dat een culturele uitwisseling is uiteraard - fantastische uitvinding! En een alternatief waar ik dus duidelijk aan toe was, het brengt je in zeer interessante situaties en gesprekken.

- Hi! Am arriving in Wanaka tomorrow around 14h. I would love to stay at your couch so hope to hear if that fits into your scedule... See you, Carolien
- Hi it's Greg here. I'm away till the night of the 7th. You want to stay in my caravan and water my garden and feed my chickens until I return home? I live about 5 km from Wanaka :-)
- Hi Greg! Chickens, that sounds like fresh eggs for breakfast?! I would love to take care of them, but only if there is any public transport availabe to your place..
- There is no public transport to my place but I can arrange a ride for you. And it's very easy to hitch out there. Greg :-)
- Well, it's an adventure, so why not? What do you suggest for pickup?

En zo ... werd ik opgehaald en rondgeleid door zijn exvrouw ('Waar ken jij Greg van?' - 'Eigenlijk ken ik hem helemaal niet'): zelf gebouwd houten huisje met buitenkeuken, composttoilet (dus dat wordt gebruikt voor de tuin), zithoek van autostoelen in de tuin, ergens een hoekje met een bad in de tuin, een groen geverfde caravan, een behoorlijk grote (moes)tuin (grotendeels voorzien van sproei-installatie die ik alleen maar hoefde in te schakelen) en niet te vergeten de zeer aanhankelijke dikke zwarte kater (die leeft van konijntjes..). Ingewerkt door buurman Pete (die zelf permanent in een caravan woont) en vervolgens meegenomen naar het zwembad van een van de andere buren (ondertussen nog een stadsbus alias huis gepasseerd). Klein nadeel was namelijk dat de douche binnen en daarmee onbereikbaar was, terwijl het dus de warmste week van het jaar was.. Vervolgens een fiets geleend bij buurman Paul, et voila, zo snel kan inburgering een feit zijn . De volgende dag op canyoningtrip geweest, met ontzettend veel abseilen (al dan niet door watervallen), glijden en springen van rotsen - geweldig! Ben dus niet echt bang voor hoogte, maar vind het wel een beetje spannend als je uitgelegd wordt waar je terecht moet zien te komen (en waar niet.. in verband met rotsen onder het water...). Toppunt toch zeker de salto van een rots! En slechts 1 dagje een beetje hoofdpijn en last van mijn nek.. waarschijnlijk door de laatste, redelijk hoge sprong, waarbij je door het drukverschil een soort van klap op je hoofd krijgt van je eigen helm als je in het water landt... Wanaka zelf is een lieflijk plaatsje aan wederom een prachtig blauw meer... oftewel, besloten nog iets langer te blijven en op jacht te gaan naar een toegangskaartje voor het uitverkochte muziekfestival met kiwibands (www.ripponfestival.co.nz). Uiteindelijk een kaartje bemachtigd aan de ingang, al snel mijn Te Anau-vrienden gevonden en enorm genoten van een waanzinnige dag. Allereerst de locatie: aan het meer, tussen de wijngaarden, waarbij het podium op het laagste punt staat, zodat iedereen met parasols, kleedjes en picknickgerei op de heuvel zit, fantastisch weer (hoewel eigenlijk te warm...maar er was een mogelijkheid met een soort veevervoerwagen naar het strand gebracht te worden voor een verfrissende duik en af en toe een watergevecht was ook verfrissend) en ... leuke muziek! Na veel sms en telefooncontact heb ik de volgende dag dan eindelijk Greg in levende lijve ontmoet. Een enorm positieve, grappige, (woestaantrekkelijke ) en inspirende persoonlijkheid, ecofarmer en met als stokpaardje het feit dat NZ volgens hem onterecht een groen imago heeft, dat er veel te veel bestrijdingsmiddelen worden gebruikt. Hij wil hierover een TV-serie maken. Als dank voor onze werkzaamheden heeft hij met allemaal groenten uit eigen tuin heerlijk voor Pete en mij gekookt.

De volgende dag doorgereisd naar Fox Glacier, een van de twee bekende gletsjers vlakbij de (west)kust. Fiets geleend bij het hostel en een beetje rondgewandeld bij de gletsjer. De volgende dag mijn langste busreis hier in NZ gemaakt, 10 uur, met bestemming Nelson, aan de noordkust van het zuidereiland. Hier had ik ook weer een couchsurfadresje gevonden, dit keer bij Hardy, een 23 jaar geleden geemigreerde duitser, destijds behoorlijk linksradicaal en actief in de krakersbeweging, nu oa schrijver. Hij was zijn huis aan het verven aangezien hij het binnen een week zou gaan verhuren, maar dat viel behoorlijk tegen (in verband met rotting veel vervanging nodig). En dus.. heb ik mezelf eindelijk weer eens een dagje echt nuttig gemaakt door een handje te helpen en te schuren schuren schuren... Zo bijzonder dat hij in zulke omstandigheden nog gewoon iemand in huis neemt! En bovendien gewoon doorging met zijn drukke sociale leven, waarin ik dus ook gewoon werd meegenomen (fish&chips eten, biertjes drinken). Volgende bestemming was Abel Tasman Nationaal Park, dat met name bestaat uit prachtige baaien en zowel wandelend als per boot te bezoeken is. Bij de watertaxi dan eindelijk mijn eerste onverwachte ontmoeting met een bekende uit NL, vervolgens een behoorlijk onstuimig bootritje en daarna begonnen met 1 dag wandelen (Totaranui-Bark Bay), inclusief een tij-afhankelijke oversteek, oftewel, wachten tot het eb wordt (maar als nog een wadloopgevoel, met water tot ver boven de knie). Luxe gekampeerd, dat wil zeggen, de spullen zijn door de boot afgeleverd. Ontzettend genoten van mijn picknickdiner op het strand onder het genot van een prachtige, roze, zonsondergang! De volgende dag met een groep gekayakt van Bark Bay tot Kaiteriteri, waarbij we zelfs een klein stukje hebben gezeild (een hele aparte ervaring). Prachtig! Na anderhalve bewolkte stranddag in Kaiteriteri door naar Picton, om gelijk de volgende dag te beginnen aan de Queen Charlotte Track in de Marlborough Sounds. Totale lengte 71km, maar ik heb 12 km afgesneden met een boot (3 dagen gelopen). Ook erg mooi, niet druk, maar deels bereikbaar via een weg, waardoor er er veel accomodatiemogelijkheden zijn (in diverse luxegraden), wat blijkbaar erg veel oudere lopers aantrekt (die bovendien verwonderd blijken te zijn dat ik kampeer en zelf kook). Overigens was het wederom luxekamperen hoor, dus de spullen werden steeds per boot vervoerd. Met wel als voordeel dat ik lekker droog (want buiten regende het behoorlijk) binnen een graantje mee kon pikken van de olympische winterspelen (mannen finale snowboard halfpipe) en mezelf kon trakteren op koffie en wijn!

En toen... was het tijd om het zuidereiland te verlaten en via de 3-uur durende ferry de oversteek te maken naar het noordereiland (Picton - Wellington). En jawel, ook hier had ik een couch gevonden, bij een stel en een huisgenoot, woonachtig in een groot huis met warmwaterbad in de tuin (en zich af en toe uitdossen in Middeleuwse gewaden en naar speciale kampen gaan..). En... gelijk de volgende dag een ware dessertparty! Met een gemiddelde opkomst van 25 mensen doen ze dat 3-4 keer per jaar, inclusief een thema en en verkiezing van de beste op basis van thema en smaak. Thema van deze keer was ' Around the world in 80 days', met als bijdragen onder andere een cake in de vorm van een vikingschip (veel chocolade, maar ook een soort bosbessensaus als symbool voor al het vergoten bloed...), een compilatie van chocoladepudding met verschillende ingredienten, symbool staand voor het resultaat van diverse bezochte toiletten in 80 dagen... Geweldig om te zien hoe creatief mensen kunnen zijn! Gisteren afgesproken met Dan, een van de Antarcticagidsen die hier woont, grappig om die hier te zien. Hij wist me te vertellen dat het nederlandse kabinet gevallen was (!) en dat de plaatselijke supermarkt stroopwafels en drop verkoopt (en meer ' typisch Nederlandse waar', zoals Bolletje Beschuit, Hak Rode Kool met appeltjes en Euroshopper hagelslag)!

Zo, dat was weer een heel verhaal, maar nu zijn jullie weer volledig op de hoogte! Succes met alles in NL!

Groetjes en liefs,

Carolien