Antarctica.. in alle opzichten een onvergetelijke ervaring, maar ik zal een poging doen om voor jullie een beeld te schetsen.

Allereerst lag het totaal niet in de planning om dit witte continent te bezoeken, maar eenmaal in ´Fin del Mundo, Tierra del Fuego´ (het einde van de wereld, Vuurland) werd ik toch nieuwsgierig naar nog meer schoonheid. Eenmaal een van de gidsen op het zeilschip Europa als kamergenoot in het hostel hebbend en naar haar verhalen van eerdere expedities luisterend was de opmerking ´als er nog een plaatsje over is, hoor ik het graag´ snel gemaakt… en zo 1 dag voor vertrek mijn deelname gegarandeerd. Met gehuurd skipak, wat extra aangeschafte thermokleding en laarzen die nog op de boot waren hoopte ik voldoende gewapend te zijn – dat die laarzen felroze bleken te zijn heeft voor heel wat reacties (van wisselend enthousiasme) gezorgd, maar ik had ze bij wijze van spreken zelf uit kunnen zoeken. Het lijkt de pinguins in ieder geval niet afgeschrikt te hebben

Op vrijdagmiddag 27 november zijn we aan boord gegaan met 21 bemanningsleden en 35 trainees – aangezien het een Special Purpose Ship is zijn er geen passagiers aanwezig. Dit houdt in dat we opgeleid worden tot ware zeelui (nou ja..) en er dus ook een actieve meezeilopstelling is vereist, met name tijdens de oversteek van Zuid-Amerika naar Antarctica en terug. Merendeel Nederlanders, met name alleenreizenden maar vooral ... een enorm relaxte onderlinge sfeer en ontzettend veel lol gehad samen! Zou dat mede of ondanks de aanwezigheid van mensen als de nagellakkende hutgenoot komen die de meeste tijd in haar bed heeft doorgebracht?!

Om 4.00h in de volgende ochtend hebben we Ushuaia achter ons gelaten en zijn door het Beaglekanaal op weg gegaan naar het zuidelijkse puntje land, Kaap Hoorn, en vervolgens de beruchte Drake Passage (een oversteek van ongeveer 450 mijl in 4 dagen). In het Beaglekanaal hebben we voor het eerst mee mogen maken en mee mogen helpen met het hijsen van de vele zeilen – alles op mankracht. Ook is het wachtensysteem gestart, hierbij zijn we ingedeeld in 3 wachten van ongeveer 12 mensen, met als werktijden min of meer 4 uur op & 8 uur af, waardoor je dus ook op tijden als 24.00-04.00 / 04.00-08.00 / 08.00-12.00 aan de beurt bent. Dat klinkt als een eitje, maar zodra we de bescherming van Vuurland kwijt waren, de golven hoger werden en het schip begon te schommelen viel met name de special crew met bosjes neer – ondanks grote aantallen pillen en pleisters – steeds meer groene gezichten en gekleurde emmertjes. Stel je voor: een constant met ongeveer 25 graden van bakboord naar stuurboord schommelend schip, met boeken in de bieb die van de ene naar de andere kant vallen; spookachtig bewegende zeilpakken die hangen te drogen aan een hanger in je hut en niet te vergeten de kotsemmer van je hutgenoot die over de vloer rondschuift... Maar ook eten met uitzicht op afwisselend water en lucht. Worden jullie al misselijk?!

Degenen die op de been bleven stonden in tweetallen aan het roer, op de uitkijk (voor zaken die de radar niet weergeeft) of konden bijkomen onder het genot van een kopje thee in het dekhuis. Geen overbodige luxe wanneer je geheel ingepakt in de sneeuw aan dek staat...met bijbehorend eerste sneeuwballengevecht. Wat een ervaring! Normaal gesproken zou ik waarschijnlijk nooit besloten hebben om om 04.00h eens aan dek te gaan kijken, maar het is geweldig – op een tijdstip dat iedereen slaapt, te genieten van zonsopgang (toen het nog wél donker werd) en te zien hoe de hoge golven ons toch redelijk grote schip kunnen oppakken en weer neerzetten... De veiligheidslijnen aan dek om je vast te houden (of op bepaalde momenten zelfs aan vast te zekeren) waren dus geen overbodige luxe. Na dagen van slechts zee, zee, en zee... en vele albatrossen en een enkele dolfijn was dinsdagavond het eerste land in zicht! Diezelfde nacht is de eerste ijsberg gespot (met een prijs voor degene die deze het eerst heeft gespot én voor degene die het tijdstip het beste heeft voorspeld), niet veel later begon het rondvaren door een ansichtkaartenlandschap wat ons volledige verblijf is blijven verrassen - (tafel)ijsbergen in de meest bijzonder mooie vormen, ijsschotsen, gletsjers en sneeuw en niet te vergeten de in formatie uit het water springende pinguins. Het water is weer rustig, druppelsgewijs komen alle zieken uit hun hutten tevoorschijn en we genieten na het bewonderen van de eerste walvissen van een lunch aan dek .. onder het genot van een zonnetje en strak blauwe lucht! Hoezo koud in Antarctica?! Met het weer hebben we zoveel mazzel gehad – zon en blauwe lucht waren geen uitzonderlijkheid, hoewel we ook wel grijze lucht hebben gezien en tot onze blijheid toch ook 1 landing in een soort minisneeuwstorm. Het is hierdoor wel moeilijk voor te stellen dat het gebied waar wij rondvaren kortgeleden nog volledig dichtgevroren was. Hoewel.. we varen contant tussen de ijsschotsen en ijsbergen, wat extra opvalt als je zelf in de zodiac zit en op het moment dat de boot een tijdje voor anker heeft gelegen en in de tussentijd omringd is door ijs – af en toe zelfs als een soort ijsbreker moet fungeren om weg te komen!

Zelfs het eten was overigens zeer indrukwekkend op zich: elke keer weer zeer uitgebreid en verrukkelijk, met zelfs allerlei zelfgebakken lekkernijen... ik moet nu dan ook nodig op dieet

Vanaf nu hoefden we geen wachten meer te draaien en konden we ons volledig richten op presentaties en films (oa. Life in the freezer, Around Cape Horn, Shackleton en Happy Feet) van educatieve danwel vermakelijke aard, aardappels schillen, genieten van het uitzicht in goed gezelschap, dutten, borrelen in de bar maar bovenal natuurlijk de vele landingen op steeds andere plaatsen en de tours per zodiac (rubberen bijboot). Zwemvest en laarzen aan, via de touwladder van boord zakkend in de zodiac en op naar sneeuw, pinguins (kingband, ezels en Adelie), zeehonden, -leeuwen en –luipaarden, blauwogige aalscholvers, etc.

We hebben een verlaten walvisjachtstation bezocht, de Oekraïense basis Vernadsky (met zowaar een bar en zelfgemaakte wodka) en de Britse basis Port Lockroy (met uitgebreide souvenirwinkel en postkantoor). Zodiactours rond een in 1916 gezonken schip en door het ijsbergenkerkhof (ijsbergen die in verband met een smalle toegang de baai niet kunnen verlaten), onder gletsjers langs, maar ook rond ons eigen schip Europa toen alle zeilen gehesen waren (aan het begin van de terugreis en hoe hilarisch, bij Kaap Hoorn).

Hoofdattractie zijn toch zonder twijfel de pinguins, die zitten overal en blijven geweldig, zelfs tot op de laatste landing! Ongelooflijk om te zien dat deze beestjes geheel niet mensschuw zijn, sterker nog, zelfs nieuwsgierig. Aangezien het broedseizoen is, zijn ze erg druk met het bouwen en onderhouden van hun nest, dat bestaat uit steentjes. Een prachtig schouwspel om te zien hoe ze die steentjes constant bij elkaar proberen te jatten! Daarnaast moet er natuurlijk gebadderd en gegeten worden, dus wordt er druk gewaggeld – het liefst over speciale uitgesleten banen door de sneeuw, de ´penguinhighways´- en gegleden naar het water. We moeten dan ook uitkijken niet teveel veelal kniehoge voetstappen achter te laten om te voorkomen dat de pinguins in de gaten vallen. En wat is nu een betere manier om voetsporen te vermijden? Juist, naar beneden glijden – hier hebben we dan ook een volledige middag aan besteed

Af en toe leek het wel of we in een voorgeprogrammeerde show zaten, wanneer de walvissen op momenten verschenen dat iedereen aan dek was of er net een kliminstructie gaande was. Een 360-graden tour met het schip op dezelfde plaats was ook geen probleem voor de kapitein of stuurman.

De douche met vloerverwarming en door de watermaker gemaakt water is heerlijk, maar er gaat natuurlijk niets boven een lekker bad. En dus.. werd de Europa tot op het strand geparkeerd, kleedden we ons uit bij een ijsblok op het strand, graafden een kuil (of lieten dit door een ander doen

De volgende dag, 5 december, hebben we luid zingend Sinterklaas en Zwarte Piet (beide in prachtig tenue!) via zodiac verwelkomd aan boord – 1 persoon ter waarschuwing in de zak (aangezien ze een bemanningslid met een hard brood op zijn hoofd had geslagen toen ze om een wortel voor in haar schoen had gevraagd de vorige avond in de bar) met daarna onder het genot van zelfgebakken pepernoten minisurprises uitpakken – wat ´n heerlijke Nederlandse traditie!

Alsof dit allemaal nog niet absurd genoeg klinkt, bleek het schip een paar dagen later, terwijl wij aan land waren, volledig opgetuigd te zijn als partyship (met tent, slingers, lampen, Antarcticabier, kapitein als DJ en een uit ijs gehakte pinguin): stel je voor, BBQ en aansluitend disco op het dek, met uitzicht op ijs, ijs en nog eens ijs...waarbij het niet donker wordt, sterker nog, waarbij zelfs een rondje zonnebrillen is gegeven. De volgende ochtend bij het ontbijt kon de schade opgemaakt worden: 1 persoon had met opgeblazen zwemvest aan geslapen, aangezien ze die niet uit kon krijgen (hilarisch!), iemand anders blijkt zijn bekken op 2 plaatsen gebroken te hebben na een val op zijn camera. Dat wil zeggen, dat kon natuurlijk pas vastgesteld worden in het ziekenhuis in Ushuaia, na 6 dagen in zijn bunk doorgebracht te hebben...

Deze dag was het alweer tijd voor de laatste landing van deze reis...maar het zou nog een dag duren voordat we afscheid moesten nemen van het uitzicht op het laatste land en de Drake Passage weer konden verwelkomen. Wederom een prachtdag, met lunch aan dek en vervolgens het hijsen van de zeilen. Ik zat inmiddels al 15 dagen op dit schip en was nog steeds niet hoog (genoeg) in de mast geweest, dus de hoogste tijd om te helpen (nou ja...) de zeilen los te maken op een geschatte hoogte van 25 meter. Geweldig! Eenmaal weer in het Beaglekanaal heb ik de verloren klimtijd nog even goed ingehaald, door op 1 dag alle masten in te klimmen – wat een uitzicht!

De terugweg hadden we helaas weer tegenwind, waardoor we weer vrijwel niet konden zeilen. Dit keer 5 dagen Drake Passage, met ongeveer evenveel uitvallers als de heenweg. Zelf heb ik de heenweg voor de zekerheid een paar pillen genomen, maar de terugweg besloten zonder te kunnen, wat prima ging. In combinatie met mijn enthousiasme voor het leven op zee (en dat voor een roeier die toch alleen van spiegelgladwater hoort te houden?!), is ´kapitein´ dan ook toegevoegd aan mijn lijstje ´Wat ik later worden wil´

Why do all good things come to an end...? Op donderdag zijn we teruggekomen in Ushuaia en vrijdag was het tijd om afscheid te nemen...In plaats van blogschrijven en foto´s uploaden (waar jullie dus nog even op moeten wachten) heb ik met de achterblijvers (passagiers en bemanning) nog 3 dagen afterparty gevierd. Voetbalkijken en picknicken bij onze english patient op bed (met vooral veel chips en bier), die in afwachting is van een liggende vlucht en in de tussentijd in een hotel wordt verpleegd, en natuurlijk in de plaatselijke Ierse pub

En dan staat nu de kerst voor de deur... ondanks de kerstversieringen toch vooral een onwerkelijk idee. In het kader van het al eerder genoemde dieet (én het feit dat Torres del Paine erg mooi moet zijn én ik wel weer toe ben aan wat beweging) zal ik de kerst wandelend doorbrengen in Nationaal Park Torres del Paine in Chili.

Vanuit Puerto Natales wens ik jullie allemaal een fijne kerst (nog steeds cq weer wit?) en vooral een mooi, gelukkig en gezond 2010 toe!

Veel liefs, Carolien

PS Dank voor alle verjaardagsfanmail! Eventueel verstuurde sms-jes zijn niet aangekomen aangezien er vrij weinig masten staan onderweg naar Antarctica ;-) (en er een maximale houdbaarheid voor geldt)