Hola allemaal,

Donderdagheb ik Yvonne uitgezwaaid in El Calafate, wat betekent dat haar bezoek er alweer op zit. In 3,5 week zoveel mogelijk van het enorm grote Argentinie zien is een hele klus, vandaar de titel van deze blog: ik ben gewoon toe aan vakantie geloof ik ! Dat geldt overigens net zo goed voor Yvonne, maar .. die moet dinsdag weer aan het werk. Hierbij een verslagje van Argentinie in vogelvlucht.

In Baires (zoals Buenos Aires door de locals wordt genoemd) was het weer eens tijd voor een logeerpartijtje, ik mocht namelijk in het appartement van Juan, een vriend van Juan, vriend van mijn vriendinnen in Uruguay. In heel Argentinie hebben we nog veel `Juannen uit Baires`ontmoet! Compleet met schoonmaker Jose, die iedere dag de hal en de stoep schrobt en niet te vergeten even met een spuitbus door de lift gaat en een praatje maakt met alle bewoners (en gasten) - goede praktijkles spaans voor Yvonne! In deze wereldstad (12 miljoen inwoners) heb ik allerlei grote-stad-activiteiten ondernomen, zoals een bezoek aan het Evita-museum (ik ben onder de indruk van wat zij heeft bereikt en teweeg heeft gebracht onder de bevolking) en haar graf; diverse parken (met prachtige rozen); een bezoek aan de musical `la fantasma de la opera` en een tangoles. Na een paar dagen stond Yvonne op het vliegveld. Samen hebben we onder andere een fietstocht met gids door de stad gedaan, langs oa ´Caminito´ metmooie gekleurde huisjes van hout en golfplaat in de wijk La Boca; een tangoshow bijgewoond (waarna we niet anders kunnen zeggen dan dat dit een zeer passionele dans is!) en een bezoek gebracht aan deltagebied Tigre, waar het op zondag schijnt te bruisen, maar wij op maandag eerst de verkeerde bootroute ingepraat zijn maar vervolgens door Fernandez zijn uitgenodigd mee te gaan op zijn boot (onder de voorwaarde dat we zelf mogen bepalen hoeveel we willen betalen, aangezien hij nu eenmaal liever de zonsondergang op het water dan op de wal bekijkt ) en uiteindelijk zelfs hebben genoten van lekkere wijn met steak en aardappel-uit-de-magnetron (nee, ook in dit land hechten ze niet veel belang aan groente), ergens op een eilandje.

Daarna op naar wijnstreek Mendoza, inderdaad, om wijn te drinken. Nou ja, te proeven dan. In een temperatuur van minimaal 30 graden zijn we van bodega naar bodega gefietst, hebben ons de kunst van het proeven meester gemaakt (vooral in je nek proeven valt nog niet mee) en natuurlijk een paar glaasjes geproefd. Dat we tijdens onze terugtocht begeleid werden door politie (met zwaailicht) was wat ons betreft zwaar overdreven, maar die hebben we dan ook afgeschud toen er een andere toerist van zijn fiets viel. Verder hebben we nog een dagtoer gedaan naar de Andes, met prachtige uitzichten over blauwe meren en de hoogste top van Zuid-Amerika (Aconcagua, 6959m).

Volgende bestemming was San Martin de los Andes, in het merengebied. Wat een oneindige vlaktes waar slechts een kaarsrechte weg doorheen loopt. Vanuit San Martin hebben we de zeer beroemde 7-merenroute gedaan die eindigt in Villa Angustura, waar we het restaurantje van Maxima`s broertje Martin hebben opgezocht, maar hem helaas niet hebben getroffen. Daarnadoorgegaannaar Bariloche. En dat alles ... in stromende regen en snijdende wind. Of zoals we altijd zeggen, `straffe wind`, aangezien onze trouwe metgezel Patrick (schrijver van een reisgids over Argentinie) het daar constant over heeft.Bariloche wordt ook wel `klein Zwitserland`genoemd, door de ligging in de bergen en de aanwezigheid van de vele meren, maar ook door de vele houten huisjes in Zwitserse stijl (en de zwitsere gerechten op de menukaart).Wij hebben ons hier voornamelijk bezig gehouden met de vraagof we aldan niet nog wat winterkleren in moeten slaan als we naar het zuiden gaan en het drinken van warme chocolademelk. Het is niet moeilijk voor te stellen dat het hier prachtig is als het mooi weer is, maar wij besloten onze wandelplannen maar te skippen en door te gaan naar de oostkust, naar Puerto Madryn. Hoofddoel om nabijgelegen schiereiland Valdes te bezoeken waren de walvissen. We hebben een boottocht gedaan waarbij we er ontzettend veel hebben gezien, diverse bommetjes hebben zien maken (niet dichtbij) en diverse mooie staarten boven het water uit hebben zien komen. Wat een enorm grote (en lelijke!) beesten zijn het! Vroeger in het seizoen schijnen ze zelfs gewoon vanaf het strand van Puerto Madryn te bewonderen te zijn - Yvonne heeft er 1 gezien in de verte! Maar... naast de walvissen hebben we nog meer dieren gezien die de moeite waard zijn om aan ons lijstje toe te voegen. Allereerst zee-olifanten (ook lelijk!), pinquins (geweldig, dat waggelen) en ... 2 orca`s, op zoek naar een lekker hapje (=zeehond!). Wat dat betreft hebben we echt geluk gehad, die zijn niet ieder dag te zien! Terug in Puerto Madryn besloten we nog even langs de haven te lopen, om het schip `Stad Amsterdam`oftewel de `Beagle`te bekijken. Wellicht kennen jullie het project van de VPRO waarbijde route dieDarwin in zijn schip ´Beagle´gevaren heeft, nagevaren wordt (zie www.beagle.vpro.nl)? Op aanraden van een passerende matroos zijn we het (gesloten) hek doorgelopen en hebben aan iemand aan dek die even later de kapitein bleek te zijn de sterk geformuleerde vraag voorgelegd `Ik durf het bijna niet te vragen, maar .. mogen we even een kijkje komen nemen?´En... hebben vervolgens een uitgebreide rondleidinggekregen, wat bijzonder, want dat doen ze niet bij iedereen. Kortom, 8 november staat genoteerd als onze geluksdag! En zo hadden we weer een reden gevonden om niet zelf te hoeven koken (in het dure Argentinie) en hebben aansluitend zelfs nog een leuk feestje gebouwd op de plaatselijke dansvloer (de grote schare opdringerige Argentijnen buiten beschouwing gelaten).
Helaas bereikte ons een paar dagen later het trieste bericht dat 4 opvarenden van het schip een ernstig auto-ongeluk hebben gehad, waarbij 1 persoon is overleden en 2 nog in kritieke toestand in het ziekenhuis verkeren.

Door de ondervonden weersomstandigheden in het merengebied en de voorspellingen op het internet waren we enigszins terughoudend om nog verder naar het zuiden te trekken, maar ja, als je naar Argentinie gaat, ga je natuurlijk ook naar Patagonië.Gelukkig was de gedane moeite (een 27-urige busreis,incl.buswissels, vele paspoortcontroles, geweldadige films en helaas een onverwacht gebrek aan catering) het dubbelen dwars waard! Wat een overweldigende natuur en watbijzonder dat het na ruim 8 maanden reizen nog steeds mogelijk is om me te blijven verbazen (en wat leuk om te ziendat Yvonne zich nogveel meer verbaast dan ik). In El Calafate hebben we de zeer indrukwekkende gletsjer Perito Moreno bezocht (60 meter hoog en 5 km breed zichtbaar boven water), op een stralendblauwe dag. Een indrukwekkend natuurverschijnsel, dat de tot ijs getransformeerde sneeuw door dezwaartekracht naar beneden schuift, maar dusdanig compact is dat het nietgeheel smelt.We hebben diverse brokken af zienbreken, wat een geweldig geluid (vergelijkbaar met onweer) met zich meebrengt, mede aangezien dit eengolfslag veroorzaakt in het water, waar al allerlei ijsschotsen drijven. Hierdoor aangemoedigd zijn we doorgegaan naar El Chalten, een dorpje met ongeveer 800 inwoners (waarvan het merendeel vanzelfsprekend in toerisme werkzaam is), in een dalletje waarvandaan de toegang tot de bergen (waaronder de beroemde Fitz Roy en Cerro Torre), gletsjers en blauwe meren zeer gemakkelijk is. Toegang tot dit nationale park is gratis en er staan zelfs zeer duidelijke bordjes overal -voor het eerst dat ik dat zie, in Zuid-Amerika. Wonderbovenwonder hebben we hier wederom ontzettend veel geluk gehad met het weer op onze wandeldagen, dat kan namelijk nogal veranderlijk zijn en zowaar.. het is hier stukken warmer dan in het Merengebied. Oftewel... mooie uitzichten op bovengenoemde twee prachtige toppen (hoewel altijd deels in de wolken)! En ook hier was het weer tijd voor een nieuwe uitdaging: wandelen op een gletsjer! Een totale tocht van 12 uur, inclusief wandelen naar de gletsjer, een riviertje oversteken aan een kabel, wandelen met stijgijzers onder onze voeten en als toetjeijsklimmen met pikhouwelen! Fantastisch! In het dorpje zelf is niets te beleven, maar we zaten in een erg leuk en huiselijk hostel, prima locatie voor onze dagelijkse borrel, we zaten tenslotte alhelemaal in het Argentijnse ritme van 23h eten (wat lastig te combineren is met een keuken dieom 23h sluit).En jawel.. het is ons toch ook gelukt om hier tot in de late uurtjes een feestje te bouwen met de locals in de enige kroeg van het dorp. Om de volgende dag tijdens ons afscheidsdiner door de ober begroet te worden met ´jullie zijn toch degenen die gisteren met mij op tafel wilden dansen?´

Terug in Calafate was het dus tijd om afscheid te nemen, Yvonne is teruggevlogen naar Baires (en Nederland). Ik ben gisteren aangekomen in Ushuaia, het meest zuidelijk bewoonde punt van Argentinie (Chili heeft nog een zuidelijkere bewoonde plaats). Ik begrijp nu ook waarom dat zo´n lange reis is - het is namelijk niet mogelijk via Argentijns grondgebied hierheen te komen, oftewel, we moesten 2 keer de grens oversteken (én nog met een pont én nog een buswissel). Metregen en een straffe windrondom mijn zolderkamertje maar met uitzicht op het Beaglekanaal en witte bergtoppen blijf ik lekker binnen vandaag - het is tenslotte vakantie!

Hoe gaat het met jullie? Ik hoor het graag!

Un embrazo,Carolien