Hola!

De zomer is begonnen op het zuidelijkhalfronden dat is te merken ook -niets lekkerder danop een van de vele prachtig onderhouden pleinen/parken (midden in het centrum) op eenbankje in de zon mensen te kijken of een boekje te lezen. Heb in Sucre een gedicht gevonden dat dat heel mooi beschrijft: op eenbankje in het park, onder het geluid van het bewegen van deboombladeren in de wind je gedachten de vrije loop te laten over dat wat geweestis en ruimte geven voor nieuweervaringen. Aangezien slechts een enkeling van julliede spaanse taalbeheerst, heb ik me de moeite bespaardhet gedicht over te typen

.
Maar ach, af en toe ´moet´er ook geblogd worden nietwaar? Nee hoor, dat doe ik met plezier! Door alle leuke dingen die er te doen zijn, komt het er alleen niet altijd even snel van.

Bolivia dus...La Paz, op een hoogte van 3636m en economisch en politiek centrum maar niet de hoofdstad,beviel mebeter dan verwacht -ondanks de enorme hoeveelheid verkeer en mensen. Inderdaad veel ronde vrouwtjes met bolhoedjes - vraag is nog steeds of ze echt zo dik zijn, of dat het door de kleding komt (meerdererokken met daaroverheen een soort schort). Ze kunnen in ieder geval heerlijke broodjes avocado en koffie serveren als ontbijt in een van de vele ministalletjes op de markt. Vandaaruit heb ik de ´world´s most dangerous road´per mountainbike afgedaald - 3600m dalen in 65 km over een smalle zand/grindweg naast een ravijn. Nou ja, smal..3,5m is voor fietsers wel voldoende hoor, de naam dankt zijn oorsprong dan ook uit de tijd dat de weg nog toegankelijk was voor tweerichting motorverkeer. Maar bij het boeken van de trip wel goed gekeken naar de geboden veiligheid, en uiteindelijk geboekt bij degene die zelf met zijn arm in het gips zat naar aanleiding van een val (goede fiets, beschermende kleding en referenties).

Daarna was het weer tijd voor een 3-daagse hike. Nu weet ik écht zeker dat ´acclimatisatie´ het codewoord is, we hebben namelijk 3 dagen rondgelopen tussen 3000m en 5000m (met 1 uitstapje naar 5400m, tot nu toe mijn persoonlijk record) zonder enig tekenvan hoogteziekte.Op weg naar het startpunt worden de inkopen nog even gedaan, om vervolgens te vertrekken met gids Cleto, Michelle (die ik ken van het brandende boot avontuur), 2 Israelische meiden (voor slechts 1 nacht) en 2 ezeltjes met begeleider. Tentje opgezet op 4000m in een sneeuwbui en vervolgens warmte gezocht in de ruime kooktent - alleen jammer dat het kookstel lekte, waardoor de gas(?)lucht enorm brandde aan onze ogen én het koken ontzettend lang duurde (we dachten eerst dat hij een grapje maakte over etenstijd). De volgende dag hadden we het geluk binnen te kunnen slapen (want de eerste nacht was ondanks extra fleecebinnenzak en warmwaterfles toch koud), waarbij we ook nog eens de slaapzakken hebben gebruikt van de andere 2 vertrokken deelnemers. Met name dag 2 en 3 waren fantastisch: ontzettend veel azulblauwe meren,tijdens onze gehele wandeling omringd door sneeuwtoppen en in 3 dagen slechts 3 toeristen en een handjevol locals en lama´s gezien.En een erg goede gids, die het echt rustig aan deed, begrip heeft voor onze behoefte foto´s te maken én zelfs onderweg nog fantastische lunches weet voor teschotelen (in de ochtend vers gevangen forel).

Vervolgensop naar Rurrenabaque ten Noorden van La Paz, voor 3 dagen jungle en 3 dagen pampas (lagere begroeïng). Alsof ik voet zette op Afrikaanse bodem, met de tropische temperatuur, het rode zand en ..de brommertaxi´s. In de jungleeen bijna-privetour met slechts 1 ander (met dank aan een veeleisend frans stel, die een extra gids hebben bedongen): al wandelend (en 1 nacht kamperend in slechts klamboe) op zoek naar de dieren, die ik dan helaas meestal nog steeds niet (goed) kan zien ... Vooral veel wilde zwijnen gehoord en gevolgd, het paradepaardje van de gids...Tja, klinkt misschien verwend, maar ik vond de jungletrip in Ecuador leuker. In de pampastour werden de dieren meer op een presenteerblaadje aangeboden, met name veel schildpadden en aligators (kleiner dan krokodil). Maar ook onze zoektocht naar anaconde hebben we met succes afgesloten (hoewel ´slechts´1,5 m lang). Jammergenoeg viel het zwemmen met roze rivierdolfijnen een beetje tegen, ze gingen er namelijk vandoor... waarop ik ook snel weer in de boot ben geklommen, want zij schijnen aligators en piranha´s op afstand te houden..Het piranhavissen én eten daarentegen was leuker respectievelijk lekkerder dan verwacht. En hangmatten met prachtig uitzicht en zonsondergang in ´sunsetbar´onder het genot van een biertje was na tijden van kou wel weergenieten hoor! Vraag is wel of de tour zo ecoverantwoord is als ze zeggen, met het vasthouden van aligators en anacondes en het vissen van piranha´s...

Volgende punt van bestemming was Sucre, hoofdstad van Bolivia die terecht ook wel ´cuidad blanca´ (witte stad) wordt genoemd in verband met de vele witte gebouwen (die ook daadwerkelijk regelmatig worden geverfd). Tot mijn verrassing is het hier t-shirt weer! En ik viel recht met mijn neus in de boter aangezien er een 2-daags festival gaande was: de intrede van maagd Guadalupe. Dit wordt gevierd met een soort carnavalsoptocht, van 13.00h tot 03.00h! Prachtige kostuums en dansen indrukwekkend om te zien dat de deelnemers constant weten te blijven lachen.

Hierna ben ik met de belgische Martien het platteland gaan verkennen. De gids die we op het oog haddenkon helaas geen vrij krijgen van zijn hostalbaan, maar volgens hem was het geen enkel probleem alleen te gaan. Nou ja, kan het alleen nog maar nog goedkoper worden dan 16 euro per persoon voor 2 dagen (all in). Op naar de bushalte bij een markt, afgedongenophet buskaartjeen opnaareen of ander Incapad. Vol nieuwsgierigheid werden we ontvangen in de bus en het enthousiasme werd alleen maar groter toen we ook nog een woordje spaans bleken te spreken (waar hun primaire taal Quecha is).Vlak bij de kerk hadden we al snel een incapad gevonden, om erhalverwege achter te komen dat het een anderpad was dan gepland...welkom in Bolivia, informatieverstrekking is niet altijd even duidelijk..Maar erg mooi, en volgens onze kaart-met-beknopte-informatie zou er in de plaatsvan bestemming in ieder geval slaapgelegenheid zijn. We kwamen terechtbij een handjevol huizen, een school en een kerk en na een aantal maal vragen bleken we te kunnen logeren bij Augustina - 94 jaar (!), eigenaresse van de enige winkel inhet dorp, waar dan ook onze 3 bedden stonden. Een schat van een mens, die heerlijk voor ons heeft gekookt - allesvan eigen land uiteraard.Een hele belevenis om tezien hoe zij haar vee (varkens, schapen, geiten) vrij liet, om zeeen paar uur later weer op te zoeken op straat en binnen te laten. Hoofdactiviteit voor ons was vervoer regelen voor de volgende dag, de meningen bleken namelijk nogal verdeeld of er openbaar vervoer zou zijn of niet (en zo ja, hoelaat). Hoe? Nou gewoon, elke passerende auto (een stuk of 3) aanspreken met de vraag of we de volgende dag mee kunnen rijden en op zoek naar de eigenaren van geparkeerde auto´s (ook 3). Inderdaad, tot groot vermaak van de zich op straat verzamelende dorpsbewoners. Na een ontbijtje vanrijst met tomaat en wortel en ui(en een zelfde portie mee in een plastic zakje als lunch - zo wordt etentenslotte ook op straat en in bussen verkocht)en een half uurtje wachten kwam er gelukkigtoch een camion langs, een soort´veevervoerwagen´ voor mensen (en bagage zoals grote hoeveelheden levensmiddelen). Eenmaal op de plaats van bestemmingwaren we, ondanks de aanwezigheid van een bord,toch niet geheel overtuigd dat we goed waren. Een toevallig passerende motorrijder wist het ook niet, maar wilde ons tweeën met plezier even een liftgeven over de in haarspeldbochten stijgende zandweg ... en vervolgens weer omlaag, toen het ook daarniet bleek te zijn. Wederom prachtige uitzichten, mooie kleuren en indrukwekkende rotsen (maar een minder mooi aangelegd pad).Denk je alleen te zijn, staat daar toch ineens een cocabladeren kauwendeindiaan,inderdaad, om entreegeld te innen.Een paaruur later al klimmend en klauterend in een riviertwijfelden we wederomover de route en besloten hulp te vragen bij een van de huizen die we hadden gezien. N.B.Plan International heeft in deze omgeving overduidelijk goed werk verricht, alle huizenzijn namelijk voorzien van dezelfde herkenbare witte toiletgebouwtjes.Onze redder in nood bleek eenof andere dronkenlap (tja, deenige levende ziel), die onsnaar een andere plaats heeft begeleid dan dat wij voor ogen hadden. Maar geen probleem, ook hier werden we met open armen ontvangen enmochten we in de school slapen, op een gymmat. Goed dat we niet hebben gewacht op de vergadering van de gemeenschap diein plaats van om 21h om 3h afgelopenwas om in die ruimte te slapen...Ook hier werden we goed verzorgd (uiteraard wel tegen betaling), met een maaltje bereid op een houtsvuur. De volgende dag zouden we terug gaan naar Sucre, maar ach, waarom niet nog een extra dorpje bezoeken alshet eerste vervoermiddeldat langskomt daar naartoe gaat? We mochten zelfs mee terug rijden´s middags (na hun bouwwerkzaamheden), maar aangezien wij al na een uurtje uitgekeken waren, hebben we de eerste de beste motorrijder aangesproken, die inderdaad naar Sucre zou gaan en inderdaad ook nog wel een vriend had die ook die kant op ging - kat in het bakkie. Nou ja...totdat Martien was vertrokken en mijn lift Winston ineens zonder benzine bleek te zitten en we op zoek moesten naar degene die de benzine verkoopt, oftewel, uurtje rondwandelen en rondvragen. Later bleek .. dat Alfredo (53), naar wie we op zoek waren, niet de plaatselijke benzineverkoper is maar een collega van Winston. En dat dit Winston´s eerste rit op zijn spiksplinternieuwe motor (eigendom van zijn baas) was, dat hij helemaal geen mensen achterop mag meenemen maar vooral ook bang daarvoor was.. en daarom Alfredo wilde vragen mij achterop te nemen. Alfredo was dolenthousiast, stond erop mij eerst nog even de ´Salar de Potolo´te laten zien, op slechts 15 minuten afstand -maar welover eensoort motorcrossparcour! Vervolgens heeft hij lekkere eitjes voor ons gebakken (het enige restaurant was gesloten) en zijn we op tourtempo naar Sucre gegaan - met name aangezien we steeds op Winston moesten wachten! Maar ach, zo zonder helm hoor je mij daarover niet klagen..

De volgende dag op visite geweest bij Winston in zijn dorp Yotala, waar ik de Nederlandse koeien van zijn oom heb mogen bewonderen en...melk rechtstreeks van de met hand gemolken koe heb mogen proeven, lekker(iets dat ik in Nederland volgens mij nog nooit heb gedaan!). Zondag zouden we gaan lunchen bij Alfredo thuis, maar ..die zat als gevolg van een regenbui ergens vast (later bleek namelijk dat hij speciaal voor mijn lift teruggereden is naar Sucre, en de volgende dag weer terug naar Potolo).

Na nog wat regeldagen in Sucre (foto´s branden, pakket versturen, ticket proberen te verplaatsen,mensen bellen, voor het eerst sinds vertrek naar de kapper, etc) op naar Cochabamba, op uitnodiging van ... mijn motorlift Alfredo (die daar was in verband met een congres voor zijn werk en aansluitend familiebezoek), om te logeren bij zijn familie. Tja, niet echt op de route (handiger om vanuit La Paz te bezoeken) en niet echt een bijzondere plaats, maar ach, wel een ervaring natuurlijk. Dus na een busrit van 12 uur (vervoer gaat in verband met vele zandwegen én bergachtig gebied niet altijd even snel hier) met open armen ontvangen in het (enorme) huis van zijn zus Estella en vervolgens met hem zijn broersbezocht. Ik heb in tijden niet zoveel cola gedronken - dat wordt directgekocht zodraje arriveert en zonder te vragen ingeschonken.De eerste avond zowaar Estella en man George zover gekregen wat te gaan drinken in een cafe (voor het eerst in 30 jaar!) en de tweede avond tot in de late uurtjes op stap geweest met neef Marcello. ´Es tu casa´ (het is jouw huis), oftewel, al mijn familie en vrienden zijn welkom, dus als je plannen hebt naar Bolivia te gaan, laat het vooral even weten!

Nu ben ik in Uyuni, waar ik de zoutvlaktes, flamingo´s en rode en groene meren ga bewonderen. En van daaruit...zal ik doorsteken naar San Pedro de Atacama in Chili en laat ik Bolivia (meteen beetje pijn in mijn hart) alweer achter!

Hasta la proxima!

Un besito, Carolien