Dag lieve lezers,

Aangezien ik mijnblog graag een beetje interessantvoor jullie probeer te houden, heb ik hierbij´gelukkig´weer een Aventura met hoofdletter ´A´voor jullie...

Afgelopen weekendheb ik doorgebracht op Lake Titicaca, met een hoogte van ongeveer 3900 meter het hoogtsgelegen navigabele meer ter wereld. Heerlijk om weer eens ´bootje te varen´! Eerst een bezoek aan de drijvende eilanden: niet alleen de eilanden, maar ook de huisjes en boten zijn van riet gemaakt. Bijzonder toeristisch en maar de vraag of deze mensen hier echt wonen, of hier alleen tijdens werkuren vertoeven.. Daarna op naar Amani, waar we allemaal bij verschillende families verbleven (wat werkt volgens een roulatiesysteem, zodat de gehele gemeenschap profiteert). Helaas was mijn gastfamilie (waar ik gelukkig met iemand anders samen was) niet heel erg van het meelaten kijken van toeristen in hun huis, dus voor ons was het meer een hostal, waarbij we behalve de moeder en 1 dochter de familie niet hebben gezien, ons eten opgediend kregen in onze eigen kamer (en bovendien min of meer gedwongen werden souvenirs van hen te kopen). Hilarisch was wel onze feestavond, waarbij we allemaal (dus ook alle ´gringo´s´ van andere boten) gekleed werden in de plaatselijke traditionele (niet erg slank afkledende) kleding en ook de traditionele huppeldansjes hebben geprobeerd. Na een bezoek aan nog een ander eiland op zondag, was het tijd om aan de terugreis te beginnen, lekkerin het zonnetje op het bovendek. Vanzelfsprekend werden er grappen gemaakt toen de motor uitgezet werd, maar...het grappige was er heel snel af toen we al snel na het opnieuw starten van de motor een knal en gegil van beneden hoorden...en al snel doorhadden dat de boot in brand stond! Uiteraard paniek alom, iemand die in het water viel, de vraag of we allemaal in het (prachtig blauwe maar met 9 graden ijskoude) water moesten springen of niet en meest belangrijk: of de motor zou exploderen of niet..Vervolgens ramen die knappen cq stukgeslagen werden om mensen naar buiten te laten klimmen en makkelijk brandbaarmateriaal dat naar buiten wordt gegooid...En gelukkig een aantal stoere mannelijke medepassagiers die het vuur probeerden te blussen. Het leek erop dat onze gids slechts een beginnerslesje crisismanagement heeft gehad, want het enige dat hij (in paniek) kon uitbrengen was ´Geen paniek´. Gelukkig heb ik dat onderdeeluitgebreid kunnen oefenen tijdens de vele brandoefeningen op mijn werk (waarvoor dank, Bennie), dus ik heb een veilig plekje op het voordek opgezocht...waarbij ook maar weer bevestigd is dat brandblussen niet genetisch bepaald is (brandweermandochter zijnde).Vervolgens zijn we gered door 2 andereboten (1 voor onze drenkeling die vrij ver van de boot was weggedreven endie gelukkig niet onderkoeld is geraakt). De reddingactie schijnt gefilmd te zijn enop youtube gezet te worden,zodra ik de link heb ontvangen, laat ik het weten. Reconstructie heeft opgeleverd dat er geen dop zat op debrandstoftank, en dat die tank door de enorme deining op de golven is omgevallen.Vervolgens heeft onze schipper (geschatte leeftijd: 15 jaar) dit opgedweild en vervolgens de motor opnieuw gestart. Je hoeft niet veel technische kennis te bezitten om te weten dat daarbij een vonk ontstaat...Eind goed, al goed, maar zeker erg spannend en reden genoegommijn geplande bezoek aan een eiland op hetzelfde meer aan deBoliviaanse zijdemaar te skippen. Oftewel, vandaag ben ik (met2 medepassagiers) aangekomen in La Paz in Bolivia!

Ik zal jullie ook nog even bijpraten over mijn laatste weken in Peru.Na twee weken in de stad Cusco, ben ik de ´Heilige Vallei´ ingetrokken met Nederlandse medespaansstudente Merel, die...een nichtje blijkt te zijn van niemand minder dan mijn Grote (ex-) Baas Herman L. bij Essent/Enexis (inmiddels dan ook beter bekend als ´oom Herman´). Dus als ik via die weg nog iets voor jullie kan betekenencollega´s....4Incaruines in 4 dagen (voor de kenners: Chincero, Pisac, Moray, Ollaytamtambo), met als toetje Machupicchu, de Incastad die voor de Spanjaarden verborgen is verbleven (omdat destadten tijde van de inval al onbewoond was).

Voor mij geen (alternatieve) Incatrail, maar gewoon lekker met de trein en de bus. Indrukwekkend door ligging in de bergen, grootte van de site en staat van de bouwwerken (ok, en een beetje door de lama´s).Terug in Cusco nog even een folklorisch dansoptreden bezocht, met prachtige klederdrachten en bijzondere huppeldansjes,natuurlijk nog even een salsalesje meegepikt en nog een paar avondjes naar onze favoriete kroeg ´7 Angelitos´(met leuke livemuziek, hoewel 3x precies hetzelfde optreden wel gaat vervelen...).

Daarna samen met Merel naar Arequipa, waar we onder andere Harry Potter (in het spaans) en Juanita hebben bezocht. Juanita is een van de kinderen dieongeveer 500 jaar geleden op grote hoogte geofferd zijn aan deberggoden (waarvan werd gedacht dat die boos waren wanneer er een vulkaanuitbarsting plaatsvond) en die door de enorme kou op die hoogte (-20 graden) perfect behouden zijn...Verder hebben we ´Toro Muerto´bezochtin Corire, waar allereerst het oude mannetje van het hostal zich opwierp als hulpvaardige gids (en ons als middagactiviteit naar een soort Jurassic Park heeft gestuurd, waar we de voetstappen van een dinosaurus hebben kunnen bewonderen). Vervolgens, terwijl wij heerlijk zaten te genieten van soep met onder andere kippetenen en kippekeel (en andere vreemde onderdelen)en vervolgens de rest van de kip als hoofdgerecht (voor ons beiden), was er gewoon iemand overduidelijk foto´s aan het maken van deze twee blonde gringa´s (buitenlanders)...Terug in Arequipa was het tijd voor de 469e verjaardag van deze stad, wat gevierd werd met (tegenvallend) vuurwerk, diverse optochten met veel muziekkorpsen en in klederdracht dansende mensen (maar ook wagens waar vanaf diverse groente het publiek in wordt gegooid, inclusief volledige bloemkolen)en ook nog de plaatselijkzeer populaire band ´Grupo 5´.

Daarna zijn we doorgetrokken naar de Colca Canyon, niet de diepste canyon van de wereld, maar wel dieper dan de Grand Canyon. Ontzettend veel reisbureaus bieden korte (2 dagen) en dure trips hier naar toe aan, dus..besloten wij op eigen houtje te gaan, wat prima te doen is en bovendien erg leuk. Voor de oplettende lezers die zich nog kunnen herinneren dat ik meerdaagse wandelingen had afgezworen: het grote verschil met de vorige keer is dat ik nu wel geacclimaiseerdwas,dat de wandeling ´slechts´tussen 2100men 3200m plaatsvond en dat we niet hoefden te kamperen. Toen we om ongeveer 18.30h met de bus aankwamen in het donkere en uitgestorven Pichollo konden we gelukkig terecht in het hostal-in-aanbouw, het al oudere hostal-tevens-enige-restaurant gaf aan die dag gesloten te zijn en ook de 3 winkeltjes wilden niet voor ons koken..gelukkig hebben we uiteindelijk een bordje soep en thee kunnen scoren bij het nichtje van de hostalbaas. Ditzelfde nichtje beweerde dat er een bus zou gaan om 5.00h (wat wij te vroeg vonden) en daarna pas om 9.00h. Dat leek ons sterk, wij besloten te gokken op een bus om 6.00h. En die was er, sterker nog, er waren er zelfs twee! Maar...erachteraan rennen had geen zin, die hebben we dus gemist. Dat werd duste voetop naar Cruz del Condor om ontzettend veel Condors van heel dichtbij te kunnen spotten! Vervolgens verder gelopen naar Lluara (in totaal 9 uur gelopen die dag!), waar we werden verrast door de afwezigheid van elektriciteit, de verdriedubbeldeprijs van water (wel terecht als je bedenkt dat dat per ezel aangevoerd moet worden) en ..de aanwezigheid van 2 hot springs, waar onze spieren even heerlijk konden ontspannen. In Fure, onzevolgende bstemming, kregen we een huisje aan de afgrondtoebedeeld, grotendeels bestaand uit golfplaten, zodat we een groot deel van de nacht wakker hebben gelegen in de verwachting dat ons hele huisje weg zou waaien! Maar een uitzicht vanaf de (dorps-)WC zoals ik nog nooit eerder mee heb mogen maken - recht de canyon in. De volgende bestemming was Sangalle, het diepste punt van de Canyon en door warme temperaturen ook wel Oasis genoemd, en de bestemming van alle tours. Deze dag hadden we erg leuk wandelgezelschap, namelijkeen hond.Toen wij eenmaal in het zwembad lagen is hij waarschijnlijk weer terug gelopen (ongeveer 6 uur...). De laatste etappe betrof een klim van ruim 1100m in iets minder dan 3 uur. En daarna wederom relaxen in de hotsprings (in Chivay).

Na 8 weken Peru ben ik heel benieuwd wat Bolivia mij gaat brengen! En...natuurlijk hoe het met jullie gaat! Dank voor alle leuke reacties en mailtjes!

Besos! Carolien