Lieve allemaal,

Ik had altijd al zo mijn vermoedens, maar nu weet ik het zeker - extreme hoogte en Carolien gaan niet samen! Na een nachtbusrit ben ik maandag aangekomen in Huaraz, het plaatselijke mekka voor allerlei outdooractiviteiten. Aangezien er stakingen waren aangekondigd voor de volgende dag (met wegblokkades), besloten we (Laura, Peter en ik), op aanraden van de reisorganisatie, om nog diezelfde dag te vertrekken naar het startpunt van de Santa Cruz Hike in de Cordillera Blanca (4 dagen, kamperen op 3800m (2x) en4250m).Overigens na uitgebreide navraag over de moeilijkheidsgraad van de hike, wat geen enkel probleem zou zijn. Nou, dat was het dus wel! Wondermooie uitzichten over sneeuwtoppen,azuulblauwe merenen alle ezeltjes met bepakking, maar de hoogteziekteverschijnselen (enorme hoofdpijn en misselijkheid), moeilijkheden bij beklimmingen (ivm hoogte maar ook ivm gebrek aan energie ten gevolge van hoogteziekte) en de enorme kou hebben op mij nog meer indruk gemaakt....Elke dag lagen we om 18h met al onze kleren (inclusief muts en sjaal) in onze slaapzakken(naar mijn idee niet van het allerbeste isolerende materiaal...). Met als traktatie de laatste nacht: warm water in onze waterfles! Het 'leed' werd een beetje verzacht door een veelheid aan cocathee,warme chocolademelk en goed eten door onze kok Jesus (hele normale naam hier). In Jesus we trust! Als gids deed hij het (ondanks 20 jaar ervaring) iets minder, aangezien hij de te lopen afstanden altijd aangaf in zijn tempo en bovendien op de zwaarste dag de keuze heeft gemaakt om niet te kamperen in het dichtstmogelijkekamp - in tegenstelling tot zijn voorspelling van 6-8 uur waarvan 2,5 klimmen, kostte dit in totaal 10 uur waarvan 500mklimmen in 4 uur... Kortom,'Toerisme is..geld betalen om je af te laten matten'. Deze dagen heb ik werkelijk voor het eerst sinds mijn vertrek terugverlangd naar mijn eigen warme bed...omdaarvervolgens snel achteraan te denken'of een willekeurig hostalbed'...

Hierbij nog even overzicht van wat ik daarvoor zoal heb beleefd - als toevoeging bij de foto's.In aansluiting op mijn vorige blog, heb ik allereerstweer eens een vulkaan bezocht: Chimborazo, met6319mde hoogste top van Ecuador. Wederom tot ongeveer 5100m, wederom last van de hoogte (!), wederom de top in de wolken en wederom met MTB naar beneden...dit kan ik nu dus wel spreekwoordelijk ´afvinken´ lijkt me zo (ware het niet dat dat geen doel op zich is).De50 km (bergafwaarts) door het landschap diewe vervolgens nog hebben gedaan waren toch minstens zo indrukwekkend, met lama´s, kleurrijk gekledebevolking aan het werk op het land en natuurlijk de mooie uitzichten. De volgende dag met de bus naar Alausi, aangezien de trein helaas niet bleek te rijden.Onder leiding van de zeer invloedrijke president Alfarro is destijds een heel railnet aangelegd, echter, het gehele traject is verwoest als gevolg van aardbevingen. Slechts Riobamba-Alausi-Sibambe, inclusief het zogenaamde ´Devil´s nose´ traject is nog in (toeristisch) gebruik(met tot ongeveer 2 jaar geleden de mogelijkheid om op het dak te zitten). Eerlijk gezegd viel de treinrit een beetje tegen, hoewel, een knap kunstje ´draaien/keren´ in de bergen met handmatige bediening van dewissels.

Daarna was het dan tijd voor de Galapagoseilanden! In verband met een kleine tijdstressaanval heb ik deze tour vrij snel geboekt, best eeninvestering voor een impulsaankoop (maar lang leve de lage dollar). Het deed me dan ook goed om van mijn medebootgenoten te horen waarom zij (na uitgebreid kijk- en vergelijkwerk van allerlei aanbieders) juist voor deze trip hebben gekozen, en dat die redenen mij ook erg aanspraken. Oftewel; 16 passagiers op een recentelijk gerenoveerde boot met de aansprekende naam ´Amigo´s´, met een interessante, uitgebreide route langs de eilanden aangezienwe met name ´s nachts varen (wat overigens wel inhielddat mijn hutgenootje de eerste nacht gelijk enorm zeeziek was..heb zelf voor de zekerheid dus alsnog ook maar wat zeeziektepillen ingeslagen, maar heb gelukkig nergens last van gehad). Bovendien relatief goedkoop, wat natuurlijk met name ´backpackers´aantrekt. Voor de kenners, we hebben de volgende route afgelegd: Santa Cruz (met bezoek aan Charles Darwin Center), Floreana, Española, San Christobal en vervolgens terug naar Santa Cruz. De Galapagoseilanden staan bekend om een unieke flora en fauna, in verband met een geisoleerde ligging en tegelijkertijd verschillende invloeden (over zee en door middel van wind). Aangezien de dieren die hier leven nooit bedreigd zijn door de mens, zijn ze van erg dichtbij te benaderen. Een overzicht in vogelvlucht: zeehonden, zeehonden en nog eens zeehonden. En verder allerlei soorten schildpadden (land en zee), leguanen (land en zee), albatrossen, pelikanen, fregatvogels, bluefooted boobies, krabben, een haai en heeeeel veel vissen.Voor mij was de absolute topper het zwemmen met zeehonden. Op de kant (lees: strand) lijken het zulke luie wezens, maar in het water zijn ze erg nieuwsgierig en speels! Na 5 dagen op de boot zijn we met de helft van de boot naar Isla Isabella gegaan (dmv een 2 uur durende rit op een speedboot, die de speed erbehoorlijk in had..), waar we oa een tocht naar, jawel, een vulkaan hebben gedaan. Dit was echter totaal verschillend van de vulkaantochten zover. Allereerst gingen we per paard (waar ik mee te doen had, aangezien de ondergrond best lastig was, maar de paarden wel opgejaagd werden door de gids). Bovendien was deze vulkaan slechts 1200m hoog en recenter uitgebarsten (30jaar geleden), waardoor er ook veel kleuren gesteente en begroeing te zien waren.

Na dit paradijsjeben ik weer terug gegaan naar Cuenca, de stad waar ik mijn tweede lesweek ook heb doorgebracht. Hoewel ik slechts 5 dagen bij Fabiola en Vanessa had gelogeerd, werd ik met open armen ontvangen en deden ze weer als vanouds hun best om mij overal mee naar toe te nemen - oa bioscoop en als toetje nog een DVD in bed, vriendinnenbezoek nadat een oma was overleden, etentje met vriendinnen.Oftewel, echt weereen beetje het gevoel in de´normale´wereld te verkeren, met mobiele telefoons, laptops en met name geld. En, ook niet onbelangrijk, vrouwelijke locals in plaats van alleen maar mannelijke..Indrukwekkend om de groteverschillen te zien tussen arm enrijk in een land. Gek genoeg zou ik verwachten dat de mensen in de bergen meervermogend zouden moeten zijn met de veelheid aan grond enproducten.De mensen aan de kust lijken het armst, maar levendan ook erg met de dag(dus geven hun geld liever vandaag uit aan bier dan het te sparen voor een wellicht betere besteding in de toekomst).

Vervolgens ben ik doorgereisd naar het plaatsje Vilcabamba, waar ik op het busstation mijn nieuwe reismaatje heb ontmoet,de franse Nina.Zondag heb ik mezelf getrakteerd op eenheerlijke 1-uur massage (voorslechts 10 dollar), vervolgens zijn we op pad gegaan voor een hike....die opz´n Ecuadoriaans niet echt goed aangegeven stond, waardoor we de laatste uurtjes in het donker hebben gelopen (gelukkig met zaklamp), al klimmend in en uit dedrooggevallen rivier, aangezien het pad gedeeltelijk verdwenen was...Eenmaalterug in de bewoonde wereld hoorden we dat hier ontzettend veel grote gevaarlijke slangen leven...Spannenddus....

De volgende dag was het 29 juni, oftewel de gedenkwaardige dag waarop mijn90-dagenvisum voor Ecuador afliep.We zijn Perubinnengekomen via Piura, waar we ons gelijk in de woestijn waanden, vervolgens doorgereisd naar Chiclayo.Dit was een zeer interessant bezoek, aangezien Nina ´Biodanza´(een soort ontspanningswijze met muziek/dans) beoefent, en via dat netwerk een contact had in een deze stad. Dat betekende dus een persoonlijke rondleiding, inclusief (eindelijk! eindelijk mensen die met me mee wilden) karaokebar en het bijwonen van een therapeutische Biodanzasessie - met ex-drugsverslaafden. Voor mij als nuchtere Hollandse wel wat vreemd (hoog knuffelgehalte na iedere oefening), maar indrukwekkend om te horen van deze mensen hoe belangrijk deze therapie voor hen is (en hoezeer ze ons bezoek waardeerden).Volgende plaats van bestemming was Trujilo, waar we verkozen aan het strand te verblijven in Huanchaco - in verband met bewolking en kou niet echt een succes. Hier hebben we diverse ruinesbezocht (Chan Chan, Huaco del Sol en Huaca del Luna).

Zo, dat was het wel weer voor nu. Heb me voorgenomen dit weekend puur te gaan genieten van de warme douche en een bed en wel inhet hostal met de aansprekende naam'Caroline's lodging'.Vlak voor mijn aankomst in Huarazbesloot ik in een ingevingnog even na te kijken waar in Peru een van mijn (vele) Essentcollega´s ook alweer een hostal heeft, waarover hij veel geschreven heeft op intranet. Inderdaad, Huaraz. Nu vroeg ik me al af of mijn geheugen mij in steek liet (het ziet er namelijk zo anders uit dan verwacht), maar nu blijkt dit het hostal van zijn schoonfamilie te zijn...en gaan we nu zijn hostal (alleen privekamers, geen slaapzalen) bekijken. Grappig om hier nu zelf te zijn!

Geniet vande rest van het weekend en, voor zover je tot de gelukkigen behoort, van je eventuele vakantie!

Un embraso, Carolien