Sabai-dee! -de plaatselijke groet waarmee je in Laosvrijwel door iedereen vriendelijk wordt begroet, altijd vergezeld van een glimlach...

Mijn eerste bestemming in Laos is eiland Don Det in Si Phan Don, wat '4000 eilanden' betekent, aangezien datblijkbaar (min of meer) het aantal eilandjes is dat er in het droogseizoen zijn te zienis in de Mekongdelta.Naar het schijnt de meest relaxte plaats in Laos .. en dat terwijl Laos als land in geheelbekend staat om haar zeer relaxte levenshouding! Deze houding wordt doorsommige mensen ook wel als 'lui' of'langzaam' geinterpreteerd, ikzelfvind ditreuze meevallen, maar dat zegt waarschijnlijk meer over mijn eigen relaxte houding

Er heerst een bijzondere mix van toeristen en lokale bevolking, met guesthouses en restaurantjes (met veelal lage tafels en matrassen op de grond, en ..'happy' pizza's en milkshakes op het menu) en hangmatten aan de waterzijde, allemaal gerund door plaatselijke families, en met in de 'binnenlanden' rijstvelden waar je de mensen aan het werk ziet met hun typische hoedjes in de brandende zon, met een ploeg voortgetrokken door een buffel of een soort minitraktortje. Die buffels zie je echt overal - verkoeling zoekend in het water op de velden of gewoon bij huis. Net als overigens de varkers en de kippen en de katten.Don Det is via een brug verbonden met Don Khon, waar ik met mijn huurfietsje onder andere de plaatselijke waterval heb bezocht.N.B. wat betreft parcour zou een mountainbike welkom geweest zijn, dan had ik misschien geen lekke band gekregen In de rest van Laos wordt overigens (net als in Cambodja) ook veel gefietst door de lokale bevolking, veelal gewapendmet een parapluter bescherming tegen zon (danwel regen).

Vervolgens door naar het Bolaven Plateau, bekend om de beste koffie en de prachtige watervallen. Een koffietoer in Paksong kon dan ook niet ontbreken, overigens verzorgd door een geemigreerde Nederlander. Daarna naar Tad Lo, wat niet meer is dan een handjevol guesthouses en restaurantjes (wederom erg familiaal) bij een waterval, waarikeen balkon met zicht op de waterval had. Een prachtige hike gedaan langs een 3-tal watervallen en een aantal dorpjes, met wederom weer een zeer lage levensstandaard. En.. ongelooflijk nat en modderig, zelfs hele delen van een (zand)weg die volledig blank stonden waar we doorheen moesten waden, met als uitdaging niet uit te glijden.

In de lokale bus naarTha Khaek, een busrit waar geen einde aan leek te komen, met name aangezien we op een gegeven moment meer stil leken te staan dan leken te rijden... Allereerst om van alles in- en uit te laden, want bussen lijken hier ook als goederentransport gebruikt te worden - op het dak en in het gangpad van onze busvervoerden we volgens mij het materiaal om een volledig huis te bouwen.Op een gegeven moment stopten webij een busstation, waar de bus gedurende anderhalf uur ieder half uur verplaatst werd om vervolgens weer een half uur stil te staan.. en nee, niemand om mee te communiceren dus ik had geen idee wanneer we weer verder zouden gaan. Grappig genoeg ontmoette ik op het busstation in Tha Khaek 2 Duitsers om een tuktuk te delen met een soortgelijke ervaring, maar dan een graadje erger.Hun bus zat propvol(ook klapstoelen in het gangpad),op een gegeven moment begon mente drinken (Laolao, de plaatselijke whiskey) en ... de karaokevideo's die contant worden getoond in de bus ook daadwerkelijkmee te zingen . Een van de Duitsers bleef volhoudend vertrekinformatie vragen en op zoek gaan naar de chauffeur als het 'afgesproken' tijdstip was bereikt, en zelfs een beetje boos te worden.. Niet verbazingwekkend, dit mocht niet baten - acceptatie,aanpassingsvermogen en humor zijn wat mij betreft dan ook kernwoorden voor een reiziger..

De volgende dag had ik een luierdag ingepland met onder andere een uitgebreide internetsessie, maar helaas.. geen elektriciteit! Dat werd dus 'noodgedwongen' boekje lezen op een van de vele terrasjes aan de oever van de Mekong, met als lunch de plaatselijke specialiteit, gegrilde vis bereid met limoengras in de vis. Heerlijk, ookaangezien het plaatsje totaal niet toeristisch is en er behalve de 2 duitsers en ik geen andere toeristen leken te zijn.De volgende dag vertrekken we. aangevuld met een Duits/Argentijns stel per tuktuk voor een 2-daagse hike, tussen de lijmsteenbergen en inclusief een aantal grotten - en oh ja,wederom ook weerheeeeel veel modder.In de eerste grot hebben we gezwommen, de tweede hebben we deels klauterend langs de kant, deels tot ons middel door het water wadend doorkruist, om de Buddha aan de andere kant van de grot te kunnen bewonderen. Waar mijn laatste tour in Cambodja uitblonk in slechte organisatie, was dit absoluut het tegenovergestelde. 2 Vaste gidsen, tussen de verschillende dorpjes nog eens aangevuld met minimaal een lokale gids.Onze eerste lunch (o.a. vers gegrilde vis) werd geserveerd op bananenbladerenen gegeten met onze vingers, onder andere ook 'sticky rice' (plakrijst) - niet echt mijn favoriet. Weverblijven in een ecolodge midden in een dorpje, wat in principe niet meer is dan een slaapkamer en een soort veranda. Een behoorlijk aantaldorpsgenoten komt bij ons zitten op onze veranda en we glimlachen vriendelijk naar elkaar - zo jammer dat wegeengezamenlijke taal spreken!Na een wederomheerlijke maaltijd,wordt er een Laolao-ceremonie gehouden. Hierbij krijg je een lintje om je pols gebonden, waarbij je allerlei positieve dingen worden toegewenst (geld en een man leken belangrijk voor hen te zijn..) en wordt je een shot LaoLao, sticky rice en een koekje aangeboden. Ondertussen staatiedereen met elkaar in contactdoor een vingeroplegging, om devriendschap te bekrachtigen. Ook wij mochten mensen uitkiezen om een bandje om te binden.

Weer in de bus, dit keer toch maar gekozen voor de duurdere versie, de zogenaamde VIP-bus. Maar dat zegt ook niet alles, nu hadden we namelijk weer pech onderweg.. dat probleem kon gelukkig onderweg verholpen worden. Bestemming Vientiane, de hoofdstad van Laos en hoogstwaarschijnlijk de meest kleine en rustige hoofdstad ter wereld met als enigszins bizarre bezienswaardigheid de Patuxai, de plaatselijke Arc de Triomphe (ziet er echt net zo uit). Verder ookPa That Luang. een tempelcomplex enmeest belangrijke nationale monument. Aan de oever van wederom de Mekong wordt echter flink gebouwd door de Chinezen, hoogstwaarschijnlijk zal het toerismeeen enorme spurt doormaken en Vientiane vrij snel niet meer herkenbaar zijn.

Op naar Luang Prabang, dat in verband met een hoogte van 700m slechts te bereiken is via een zeer kronkelende weg. Een heerlijke plaats! De stad is een Unesco World Heritage Site, ligt op een soort schiereiland tussen de Mekong en een andere rivier en heeft ontzettend veel tempels, onder andere op een heuvel midden in het centrum. Dit is dan ook de plaats waar de meeste monniken leven in Laos en een van de attracties is het ter beschikking stellen van voedseldoor de geloofsgemeenschap aan monniken - iedere ochtend bij het krieken van de dag doen zij hun ronde over straat, om voedsel te verzamelen - bijzonder om te zien. Vanaf hier heb ik met een boot een Buddhagrot bezocht en wederom een waterval.Maar bovenalgenoten van massages, (souvenirs) geshopt op de gezellige nightmarketen gerelaxd insfeervollerestaurantjes.

Toen was het tijd voor Vang Vieng, de plaats die bekend staat om 'tubing', wat inhoudt: in een band de rivier afdrijven. Maar dat niet alleen, ook stoppen bij iedere bar voor gratis shots, een swing aan de trapeze of een 'tattoo' - absoluut gestoord en.. ja inderdaad, ik heb wel even bij mezelf gedacht dat ik daarvoor misschien te oud zou zijn Maar ach, veel lol gehad! 's Avonds gaat het feest door met cocktailemmers drinken in de bar met de toepasselijke naam 'Bucketbar'.

Hiervan (enigszins) bijgekomen, ga ik terug naar Vientiane en neem via een nachtbus naar Bangkok afscheid van het prachtigeLaos.Na eenhalf dagje sfeerproeven aldaarbestel ik mijn laatste 'streetfood' en drink delaatste cocktail van mijn reis..Het moment is namelijk daar, ik ga terug naar Nederland!Na 573 dagenwas het afgelopen zondag tijd voor mijn verrassingsterugkeer, allereerst naar Dita in Amsterdam, waarmee de circelletterlijk rond is. De eerste72uur zijnheerlijk: bitterballen, boerenkool en hagelslag .

Ik heb ontzettend veel zin om iedereen weer te zien en te spreken! Dus: mijn telefoonnummer is nog altijd 06 249 221 46, email carolien_melenhorst@hotmail.com.

Tot snel!

Carolien