Dag allemaal!

Het is de hoogste tijd voor een update.. maar waar te beginnen? Aan belevenissen geen gebrek,dus ga er maar even weerrustig voor zitten

Een eerste kennismaking metFiji in hoofdstad Suva: een kleurrijke mengeling (wat betreft kleding) van mensen (zodat ik eindelijk weer het alleenrecht opblond haarhad); bussen zonder ramen (maar met zeil tegen de regen); een fantastischegroente- en fruitmarkt, maareen nog betere vismarkt (metzoveel soorten en enorm grote vissen, maar ook kreeft, levende modderkrabben met aan elkaar gebonden scharen...) engeen enkele Lonely Planet van dit landte koop. Welkom terug in de derde wereld. Na voor het eerst in mijn leven een octopus in een plastic tasje te hebben gekocht en gekookt,had ik echt even behoefteland onder mijn voeten te voelen en bovendien wat tijd en ruimte voor mezelf, dus heb ik Harry achtergelatenom enige reparatiies te (laten) doen (cq wachten wachten wachten ..alles in'Fiji-time' )en ben ik zelf op ontdekkingstocht aan land gegaan.

Op naar de oude hoofdtad Levuka op eiland Ovalau.Hetstadje zelf is een groot cultureel erfgoed, de rest van het eiland barst van de minidorpjes, bestaande uit zeer primitieve hutjes met inieder dorpeen kerk (zoals gewoonlijk het beste cq mooiste gebouw). Ik verbleef in het oudste hotel van Fiji, inmijn eigen kamer met uitzicht op zee en inclusief ontbijt voor het luttele bedrag van EUR 7,50Al voor het ontbijt op deeerste dag stond mijn vriendinnetje uit de bus klaar om me rond te leiden. Al wandelendelangs de kust en dus ook langs dedorpjes, kreeg ik steeds weer even gezelschap van iemand om een eindje met me op te lopen.In 'Toki Village' werd ik uitgenodigd bij een familie thuis en kreeg ik zittend op de rietenmat op de vloersap en een sandwich aangeboden, keuriggeserveerd op een kleedje op de grond -wel een beetje ongemakkelijk,aangezienze dan zelf niets nemen... Ik heb heel wat handjes geschud enzovaak de vraag moeten beantwoorden of ik ook man en kinderen heb, dat ik er haasteen complexaan overzou houden

Vervolgens ben ik met een aantal tussenstops aan de zuidkant van het grootste eilandVitu Levu naar Robinson Crusoe Island (http://www.robinsoncrusoislandfiji.com/) gegaan. Een van de zovele all-inclusive resorts, maar gelukkig wel in backbackersstijl en met veel humor. Elke dag fantastische dansshows met dansen vanuit de hele Pacific (waar het volledige personeel aan deelneemt); 2x per dag snorkelen bij een rif metenorm veel gekleurde vissen en enorm grote blauwezeesterren;krabraces; palmboomklimmen; demonstraties van' as useful as a coconut'. Maar ook:met een drankjein de hangmat op het strand genieten van de zonsondergang, bijvoorbeeld een pina colada met verse kokosnootmelk ofkokosnootsap met wodka,met een rietje vanuit de kokosnoot . Engelukkig naast alle'zeer jonge, blutte backpackers die na eenverblijf in Australie/Nieuw-Zeeland op wegzijn naar huis'de italiaanse Vivianaontmoet.

Via Nadi (vreselijk toeristisch) naar Lautoka, waar ik weer aan boord ben gegaan van Vivaci - onder de instructies 'neem maar een taxi naar Savany Bay en dan zie ik je daar op het strand'. Met zo'n schipper kom je nog eens ergens, onder andere op het politiebureau om te regelen dat zijn geweer, dat hij aan boord heeft ivm piraterij (!) maar dat hij af heeft moeten geven bij de douane in Suva aangezien wapenbezit niet is toegestaan, terug te krijgen. Ookbij 'All Engineering'voor het bij laten maken van bepaalde onderdelen waar ze inderdaad alles lijken te kunnen maken (neeeee,natuurlijk is hier geen speciale zeilwinkel!)enbij zijn lokale vrienden thuis. Inmiddels washet WK gevorderd tot de halve finales,dus werd het met zowel NL als Duitslandals kanshebbers de hoogste tijd om eenste gaan kijken (N.B.geen TV aan boord en bovendien ook weinigpublieke ruimtes die om 6.30 's ochtends geopend zijn!). Dus: wekker gezet, met zaklamp in de dinghy aan land, daar opgehaald door iemand en vervolgens in plaats van met bier en bitterballen in het cafe, met brood en thee op de rietenmat op de grond voor de TV De teleurstellende finale hebben we gekeken in een bar in Vudapoint, een ware jachthaven. Ik had gehoopt via zeilboot nog wat meer niet-toeristische eilanden (van de in totaal 330) te kunnen bezoeken, maar helaas..

Met een voorraad suiker, rijst en tweedehands kleding als alternatieve betaalmiddelen zijn we vervolgens vertrokken naar Vanuatu, ten westen van Fiji.460 Mijl, met perfecte wind, goed-werkende automatische piloot en een lekker zonnetje - vandaar dat zeilen in de Pacific ook wel 'barefootsailing' wordt genoemd. Aangezien we de laatste 75 mijl in een rappe 10 uur hebben afgelegd, komen we nog net voor donker aan in Port Resolution Bay (door niemand anders dan Captain Cook vernoemd naar zijn schip) bij eiland Tannaen ankeren aan land...dat wil zeggen, volgens de niet-kloppende kaart! Het heeft zo z'n voordelen met iemand te zeilen die hier al eerder is geweest
Had ik in Fiji al het gevoel in de derde wereld te zijn, hier is het absoluut nog erger. Voordeel is dat zenietmoeilijk doen overdouaneformaliteiten. Na 2 dagen klimmenwe samen met de bemanning van 2 andere jachten (waaronder voor de afwisseling van alle gepensioneerden zowaar 1 jong stel, dat voor een sabbaticaljaar een boot heeft gekocht) op een houten bankje achterin een truck voor een rit van 2,5 uur over een onverharde weg met veel gatennaar Lenakel. Daar vullen we alle formulieren weer in, in tig-voud, betalen allerlei fees en wisselen onze euro's en dollars - nee, geen pinautomaat!Het onderdeel 'quarantaine' is gesloten in verband met de opening van een nieuw cultureel centrum (bouwnog niet voltooid), maar blijkbaar is het geen probleem om dat bij aankomst in hoofdstad Port Vila nog te doen. De opening blijkt groots gevierd te worden met dansgroepen in kleurrijke kostuums van iedere eilandgroep - geweldig! En in vergelijking met de shows die ik in Fiji heb gezien, zo authentiek! Na nog eens 2,5 uur hobbelenachterin de truck, zagen we bij terugkomst bij Vivaci dat onze boei (gebruikt ter indicatie van ons tweede anker, aangezien het enorm schommelt daar in die baai!) verdwenen was... Kijkend naar het water was het niet moeilijk te beredeneren waar die heen gegaan kon zijn, dus op naar het strand aan de andere kant van de baai. Even een zijsprongetje: vreemd genoeg was Vanuatu voor onafhankelijkheid in gecombineerde franse en britsehanden, wat resulteert in zowel engels- als franstalige scholen. Elk dorp heefteen eigen taal en onderling kunnen zij communiceren in Bislama, een grappige en simpele variant opengels. Het dorpje waar wij aankwamen bleek franstalig, maar met 'nous voulons le ballon s'il vous plait' lieten de kinderen gelukkig al snel de boei zien... maar teruggeven, ho maar!Met tussenkomst van een engels sprekende persoon heeft de chief van het dorpje laten weten dat er wel iets tegenover moest staan: gelukkig werd ons bod van2 kilo suiker werd geaccepteerd
De volgende avond hebben we wereld's meest toegankelijke actieve vulkaan bezocht, Yasur, 361m.Staand op de kraterrand zagen we keer op keer de lava omhoogspuiten - ongelooflijk! Vlak voor vertrek hadden we helaas een 'ongelukje' - Harry was zojuist via de achterkant van de boot in de dinghy geklommen, toen een enorme golf de dinghy optilde en zijn vingers tussen de rand van de houten dinghy en een onderdeel van de boot werden gekneld... Het luidste'scheisse' dat ik ooit heb gehoord vulde de baai, de nagel van zijn middelvinger was bijna geheel losgeslagenen vanaf dat moment was mijn takenpakket uitgebreid met het verschonen van wonden ( nou ja.. laten we zeggen 'assisteren bij').

Onze timing van ons bezoek aan Tanna kon haast nietbeter, aangezien erop donderdag een besnijdenisfestivalplaats zou vinden. Jongetjes worden besnedentussen 6 en 12 jaar,veelal traditioneel met bamboe in de jungle maar soms ookin het ziekenhuis. Na afloopgaan ze voor 4 wekenin afzondering, om aan te sterken en ingewijd te worden in het manzijn. Daarna is het feest!Indit geval waren er 4'feestgangers', uit 4 verschillende dorpjes. Vroeg in de ochtend worden er kado's gegeven: verzameld op enorm grote stapels,veelalvoedsel (aardappels, yam, suikerbiet) maar ook zelfgevlochten rietenmatten en tassen. En als klap op de vuurpijl: varkens, koeien en geiten, die ter plaatse worden doodgeknuppeld... tot grote blijdschap vande honden, diesmikkelen van het verse bloed... Vervolgens worden de jongetjes binnengekracht en onder luid gehuilvan menigeen herenigd met hun moeders. Daarna wordt er gedanst: mannen in de binnencircel, klappend en stampend. Vrouwen, allen geheel uitgedost in traditionele kleurrijke kleding en gesminkte gezichten, springend in de buitenring.Na het in veiligheid brengen (en bereiden) van de kado's (volgens een georganiseerde chaos) gaathet feest 's avonds weer door - allereerst kavadrinken voor de mannen, daarna dezelfde dans opnieuw en opnieuw en opnieuw.. tot in de vroege uurtjes! Leuk is ook, datde mensen erg hun best doen het handjevol aanwezigetoeristen te betrekken bij de festiviteiten. Kortom, ook ik was uitgedost ineen rok, een veer in mijn haar en een gesminkt gezicht.

Onze volgende bestemming is eiland Erromango, een klein dagje zeilen. Met extra veel werk voor mij, aangezien Harry tenslotte gewond is!Ik moet zeggen dat ik een hoop heb bijgeleerdna aankomst in Fiji, puur aangezien we keer opkeer de zeilen hijsen en voor ankergaan. Net alsin Tanna worden we met open armen ontvangen en wordt ons van alle kanten fruit aangeboden.Fruit en groente is hier in overvloed en mensen leven vrijwel geheel zelfvoorzienend, zonder geld. Ook worden we iedere dag uitgenodigd voor de luch, wederom volgens het systeem datzij niet tegelijkertijd met ons eten.Deze hele week staat in het teken van'30 jaar onafhankelijkheid' (30-07-1980),zodat het heledorp vrijwel dagelijksen gedurende de hele dag op en rondom de school te vinden is, om voetbal en volleybal te kijken en te spelen. Tot op de laatste minuut voor vertrek naar het volgende eiland, Efate,was onduidelijk of en zo ja hoeveel'lifters' aan boord zouden krijgen, maar uiteindelijk zijn we om 21.30h met z'n2-en vertrokken.'s Avonds, aangezien het te ver is voor overdag en het beter is bij daglicht aan te komen.Aangezien het al een paar dagen behoorlijk had gewaaid, waren de golven op zee behoorlijk opgebouwd en was het vrij lastig sturen (handmatig, de autopilot had het weer begeven)... maar arriveerden we na 13 uur varen al in Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu. Hoewel je het nog steeds relatief moet zien, toch een terugkeer naar 'society', met asfalt, (rechtsrijdende!) auto's, huizen in plaats van hutjes, winkels en restaurants. En gratis draadloos internet op het terras aan het water van cafe 'Nambawan' (Bislama voor 'number one').

Dat het een schokkend afscheid zou worden van Vivacihad ik wel verwacht, maar niet echt in deze zin van het woord: opdinsdag 10 augustuszijn weopgeschrikt door een ware aardbeving, 7.5 op de schaal van Richter, 45 km verwijderd van het epicentrum. Ik was in een internetcafe en kon makkkelijk naar buiten rennen, maar heb begrepen dat het in supermarkten chaos was. Enkele seconden later reden alle auto's alweer toeterend en lachend rond en leek de rust wedergekeerd.. tot er na 10 minuten een tsunami-waarschuwing werd afgegeven en iedereen rennend in veiligheid probeerde te komen hoog op de heuvel. Aangezien Harry zijn dochters aan het ophalen was vanhet vliegveld, heb ik daar boven op de heuvelnog even sterk in twijfel gestaan of ik terug naar de boot zou moeten gaan om die in veiligheid te brengen op zee,want dat iswat ik altijd hoor...maar dat bleek (gelukkig) niet nodig. De tsunamigolf bleek slechts 22 cm hoog te zijn, de volgende dag heb ik nog een flinke naschok gevoeld, maar al met al viel het dus reuze mee gelukkig!

Vorige week donderdag ben ik naar Sydney gevlogen!Datlag geheel niet in de planning, maar Australie bleek nu eenmaal 'de verbinding met de buitenwereld' vanuit Vanuatu te zijn.

Grappig genoeg ben ik aan het logeren bij de italiaanse Viviana die ik in Fiji heb ontmoet (500m van een van de bekendste stranden hier, Bondi Beach) maar heb bovendien een oud-huisgenootje uit Groningen bezocht en een ware reunie gehouden met mijn Galapagosboot (7 van de 16 mensen!).Na de gebruikelijke omgekeerde cultuurschok bevalt het prima in deze groene, waterrijke en sfeervolle stad!

En dan nu .. naar Cambodja!

Carolien